Пишува: Сашо Орданоски
[dropcap]Д[/dropcap]еновиве се обидувам да разберам што претставува, всушност, иницијативата за средби и „преговори“ меѓу претставниците на македонските партии во куќата на Жан Моне крај Париз… И никако не ми успева. Можеби „зад затворена врата“ Вајгел на своите соговорници во Скопје им објаснува нешто што нам не ни е познато, но она што го кажува „пред вратите“ ниту остава силен впечаток, ниту помага да разбереме во која грмушка лежи овој европски зајак…
На прв поглед, личи дека Вајгел, малку осамен, како да сака да воспостави некаква „втора шина“ на отворен дијалог меѓу партииве, далеку од Скопје, за нешто што можеби допрва, „кога ќе му дојде време“, ќе добие некаква содржина и смисла. Тоа не е необично во пристапите на меѓународната политика, особено кога сите знаеме дека во земјава ќе треба да се гради некаков поширок консензус кога ќе се решава спорот што го имаме со Грција. Можеби и поскоро отколку што се предвидувањата во нашата политичка и поширока јавност.
Но, јас, пак, мислам дека е тоа, по малку, едно мрзеливо, или барем сосема очигледно, па затоа и не сосема точно толкување на оваа „Жан Моне“ иницијатива.
Мојот впечаток е дека Вајгел и Французите кои, веројатно, го спонзорираат овој проект, како да се обидуваат да го рехабилитираат ВМРО-ДПМНЕ што побрзо да се врати на македонската политичка сцена, после „еутаназијата“ што им ја приреди Груевски со своите погубни политики. Французите и инаку, во политичка смисла, во последните години стоеја, дискретно, повеќе зад политиките и партијата на Груевски, отколку зад напорите на Заев; и, некако, со потешко срце – додуша, не баш толку трагично како Австријците и Унгарците! – го доживеаја неговиот политички пад. Што е право, кога ги читам интелигентните изјави и интервјуа на сегашниот француски амбасадор, сега и ним им е потполно јасно дека со политичкиот „жив мртовец“ Грујо е готово. Но, претпоставувам дека проценуваат оти грогираното ВМРО-ДПМНЕ мора што поскоро да застане на нозе.
Тоа не е лоша проценка: Македонија не може да решава важни прашања од евро-атлантската агенда без учество на македонската десница, дури и земајќи ги предвид отворените недемократски, антиалбански и антизападни хистерии што ги разви ДПМНЕ во последните години. Можеби куќата на „Жан Моне“, низ меѓупартиски дијалог, е добро место, со засилена антибиотска терапија, за рехабилитација и ресоцијализација на демократските отпадници (да не кажам злосторници).
Сепак, со Французите треба внимателно: тие на Балканот си ги имаат своите „традиционални“ сојузници, Србија и Грција, државите кои на нас, од распадот на Југославија, гледаат како на понтонски мост преку мирна река на кој некој, преку ноќ, им турил рампа!
Дополнително што француската политика кон Македонија никогаш и не покажувала особена, да ја наречеме, енергичност или, не дај боже, симпатија. Повеќе ми личела како кога, од здодеаност, ќе се откажете со вилушката да ја бркате маслинката низ грчката салата. Всушност, Париз нас нѐ третира со една беневолентна, бивша империјална рамнодушност, како неопходна „тампон зона“ за избегнување на искрите што, кога би ја немало македонската држава, би се појавиле од директните територијални триења меѓу нашите соседи.
Значи, во принцип, а-пропо куќата на Жан Моне, нема зијан од правење дијалог. Само да не ја преценуваме користа.
Се ла ви, мон ами.
Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 12 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.