Генерацијата родена 1955 година растеше во поранешната држава во период на електрификација и индустријализација. Тоа беше релативно сиромашно, но сепак, безгрижно детство. Полека, паралелно со образованието кое беше солидно и бесплатно, во нашите домови се вселуваа телевизорите, а за телефон мораше да се плати однапред па да се почека некоја година.
Но, годините додека си млад средношколец, а потоа и како студент, брзо поминуваат и под претпоставка дека редовно си го завршил факултетот некаде во 1978,79 со диплома во рака се пријавуваш во Заводот за вработување каде во тоа време веќе за секое слободно работно место се правеа ранг листи каде прв критериум не беше успехот туку времето на чекање. Неопходно беше да имаш поголем стаж во чекање, а успехот од студирањето и знањето не беа битни. Да набиеме малку стаж во чекање а да не губиме многу време, одевме во ЈНА да ја исполниме и таа граѓанска должност.
Само што се вративме од ЈНА и конечно се вработивме во 1980 година, умре Маршалот. Почнаа проблемите во државата, снемуваше девизи затоа што требаше да се враќаат странските кредити, немаше бензин па се воведоа бонови за бензин, па се возеше пар непар, па немаше кафе и зејтин, а инфлацијата секоја година беше двоцифрена. Мораше да се стега каишот, се зборуваше постојано за некоја економска стабилизација, меѓутоа состојбите беа се понестабилни и понестабилни, сè до распадот на државата.
Во самостојна и независна Македонија знаеме како помина првата декада со политички тензии, ембаргото од Грција, катасрофалната приватизација, аферата ТАТ, губење на пазарите на поранешната држава и отпуштање на голем број вработени.
Промена на власта во 1998 година наместо да ја подобри состојбата, таа со погубната тајванска авантура и со драстично зголемената корупција и криминал, на крај и вооружениот конфликт во 2001 година ја врати државата во катастрофална положба.
На последниве 15-16 години нема посебно да се осврнам бидејќи сеќавањата се свежи со констатација дека тие беа најлоши, не само за мојата генерација, туку и за сите кои останаа уште да живеат во оваа земја. Последна надеж за сите беше ослободувањето на заробената држава и најавата за нов живот за сите.
После поминати многу бурни времиња и предизвици и во претходната држава, а особено во оваа нашава, мојата генерација се надева дека наредната година ќе оди во заслужена пензија.
Но, на изненадувањата, секако мислам на непријатните кои нè следат како генерација, како да им нема крај.
Човекот кој ни ветуваше живот за сите а ние се надевавме дека тоа важи и за мојата генерација, сега вели – Добро би било за оние кои работаат да поработаат уште некоја година, а оние кои не работаат (а јас знам многу такви), да почекаат уште некоја година до пензија. Шок за мојата генерација која уште работи, уште поголем шок за оние кои не работаат и чекаат да наполнат 64 години. Живот за сите, а за нас ако може уште малку да поработиме и да почекаме.
Затоа имам една голема молба до единствениот претставник на мојата генерација во оваа влада, а воедно и моја мила и почитувана колешка од факултет министерката Зорица Апостоловска која своевремено и успешно раководеше со МАПАС и е голем експерт од оваа област, да објасни во владата со сила на стручна аргументација, дека оваа планирана мерка за зголемување на старосната граница за пензионирање е неправедна, непотребна и контрапродуктивна.