На почетокот на оваа академска година, професорката по психологија со нас студентите сподели приказана што ја слушнала на настан каде била говорник.
Детенце од Битола го посвоиле во Струмица и родителите, старатели, го пратиле во училиште за деца со пореченост.
Детето го примиле во училиштето со категоризација лесна интелектуална попреченост, но некој забележал дека всушност не се работи за интелектуална попреченост. Подоцна се дознава дека всушност родителите го категоризирале и го пратиле во училиште за лица со попреченост, само поради паричниот додаток што семејството го добива.
Мојата професорка интервенирала.
По извесно време имав можност да посетам училишта за лица со попреченост.
Во ПОУ „Иднина“, Чаир, запознав дете за кое педагогот на училиштето рече дека е многу добро напредува и смета дека има многу минимална интелектуална попреченост, а ако остане во таа средина ќе нема простор за поголем напредок.
Мене веднаш ми светна и ја прашав на следното предавање професорката што се случи со детето за кое раскажуваше. Детето го одзеле од посвоителите и во моментот се следи неговото однесување. Низ муабет ги поврзавме конците. Се работеше за истото детенце.
Поминаа две недели од разговорот со професорката. Сè уште ме држи она чувство на непријатност. Чувствувам огромна потреба да се втурнам во училиштето, да добијам некоја информација плус, да се борам за ова дете.
Плачам во себе и размислувам уште колку вакви случаи постојат за кои јавноста нема слушнато, колку деца се експлоатирани и третирани како експеримент, машина за пари на родителите.
Помислувам и на сите деца кои просат по кафулињата додека јас безгрижно уживам во мојата шолја топло макијато. Деца кои, исто така, се експерименти на несовесни родители, деца третирани како објекти.
А, ние сè уште молчиме. Всушност, од време на време знаеме да проговориме за некоја ситуација налик на оваа… И таа еуфорија не држи час, два или пак два три дена.
А, потоа… Потоа пак си пиеме кафе безгрижно додека го гледаме девојчето како премрзнато продава марамчиња меѓу масите во кафулињата.
Такви сме ние луѓето, како марамчињата. Си го бришеме носот со нив само по потреба. И она што ќе ни остане ќе си го стуткаме длабоко во комфорната зона сè додека пак не се најдеме во ситуација каде што ќе ни бидат потребни.
Епа, наздравје алтруизам и активизам Македонијо!