Професорката Мирјана Најчевска смета дека начинот на којшто се носи Законот за Јавно обвинителство, но и речиси сите закони кои се носат со двотретинско мнозинство, во последен миг понатаму се одразува на спроведувањето и траењето на законите. Таа е децидна дека процедурата за донесување на нови закони мора да биде минимум една до две години, а не еден до два месеци, или една недела, или два-три дена.
„Овој Закон требаше да биде донесен многу одамна. Затоа што проблемот со Јавното обвинителство, со несоодветното функционирање, меѓутоа и со изнаоѓањето на модалитет за тоа како да се вклопи она што претставуваше работење на Специјалното јавно обвинителство во редовниот систем и структура на Јавното обвинителство, можеа да се предвидат уште многу порано. Значи, знаевме ние дека ќе дојдеме до оваа ситуација и едноставно требаше во една многу редовна, многу смирена процедура во којашто ќе имаше низа од јавни расправи и тоа со различни структури. Со судии, со јавни обвинители, посебно со експерти, посебно со граѓанските организации и слично, коишто од различна перспектива ќе го дадеа своето мислење и врз основа на чиишто мислења ќе можеше да се изгради соодветен Закон.
Она што најмалку ни требаше е да седнат политички партии, особено претседатели на политички партии да се договараат за Законот. Не требаше тој закон да си влезе во собраниска процедура, Собранието да организира серијал од јавни расправи и врз основа на тоа да биде донесен и најсоодветен закон.
Некако во нашава држава сè се донесува во последен момент, кога ќе речат „а, ова мораме да го донесеме“. Тоа воопшто не значи дека мора навистина да се донесе. Туку, едноставно значи дека специјално чекал да дојде еден таков момент. Специјално ја градел целокупната атмосфера на неопходност и вели „или е црно, или е бело, немаме каде да мрднеме“. Сето ова е на ниво на политички дилетантизам и нема никаква врска со правото, со владеењето на правото и со градењето на државата врз основа на вистински демократски основи.
Јас лично, дури и би била навистина да не се донесе тој закон сега пред изборите, заради тоа што мене ми пречи тоа поставување на работите во последен момент. Сега мора, заради тоа што две ипол години сме спиеле и дошол моментот кога ни викаат од страна дека ако не го донесете нема да може да започне процесот за влез во Европската Унија.
Така исто се случи и со Изборниот законик. Две ипол години воопшто не се спомена промена на Изборниот законик, а сега одеднаш почнаа да се брануваат работите. Така се случува со законите коишто се однесуваат, да речеме, на здравата животна средина и заштитните механизми. Мораме да научиме дека демократијата е бавен процес. Демократијата бара собирање на мислењата од различни структури. Демократијата бара создавање на решенија коишто ќе траат. Ние правиме ад хок решенија, избрзани и моментални решенија. И затоа и не ни траат законите. Ни траат 2 до 3 месеци, па по тие два три месеци мораме да менуваме. Јас бев дури и поборник на тоа да ставиме мораториум на донесување на нови закони додека не научиме дека еден закон без да биде менуван треба да трае минимум две до три години. И дека процедурата за донесување на нови закони мора да биде минимум една до две години, а не еден до два месеци, или една недела, или два-три дена.
Да, јас разбирам дека треба ваков закон. Дефинитивно ни треба нов закон, но не на ваков начин“, смета Најчевска.
М. Ивановска
монтажа: Владимир Перчуклиевски