Од корнер: Зоран Иванов
Пробиен е 12-ти април, но уште има живо Собрание. Може да продолжи да функционира до зима, до редовните парламентарни или сепак во минута до дванаесет да се распушти овој викенд. Кавгите околу Законот за Јавното обвинителство некако на сите им дојде како здив. Како можност уште еднаш да се пресметаат дали ќе прват избори на пролет или сето ќе го остават за редовниот термин во октомви, ноември годинава.
Причината што вчера се одложи распуштањето на Собранието е во фактот што власта сè уште власта нема баш сигурни 80 собраниски гласа за Законот. Тој е во процедура, расправата тече, опозицијата, поконкретно ВМРО-ДПМНЕ дефинитивно се откажа да учествива во процесот на неговото донесување.
При сето, една работа останува недоволно јасна. Искреноста дека сите ги сакаат предвремените априлски избори. СДСМ која од осумтемина пратеници исклучени од ДПМНЕ кои лани го обезбедија собранискиот минимум за Преспанскиот договор и за уставните измени, сè уште не може да смета на сите нивни гласови. Од другите кои сега се ниту власт ниту опозиција, исто така. До последен момент не може со сигурност да смета на нив. Ако власта со сигурна гаранција не го обезбеди потребното двотретинско мнозинство, тоа може фино да им дојде на сите. И на власта и на опозицијата. Уште повеќе толку да се испокараат до степен и распуштањето на собрането дополнително да го допроблематизираат. Со тоа и најавените предвремени.
Тогаш земјава би влегла во нова мачна политичка криза. Собранието полуживо, полумртво и нефункционално. Владата ваква каква што е сега, техничка, ќе се измачува и непродуктивно ќе се тетевари до денот на редовните избори. Сето време до тогаш ќе биде време на јавни меѓупартиски кавги. На паушални обвинувања и непродуктивни изборни кампањски реторики од кои државата ќе нема ништо освен драгоцено изгубено реформско време. Во едни вакви околности од Европа нема да нè мазат. Баш фино ќе им дојде да нè откачат до време на некакво постизборно стабилизирање на нашите внатрешно политичките состојби.
Па, иако избори не одговараат никому, сепак од избори во април веќе бегање нема. Сега останува партиите уште поизострено да продолжат со своите трикови на надмудрувања кои главно и по традиција се движат само на релација на меѓусебни обвинувања. На ништо друго.
Атрактивоста на галамџиската и плукачка кампања ќе станува се подоминантна, па никој не ќе ги слушне темите од партиски изборни програми. Од нив ќе бидат запаметени само насловите. Едните ќе галамат за рекет, другите ќе се потсетува на режимот, првите ќе обвинуваат за Прспанскиот, другите ќе се китат со НАТО и се така до април.
А Македонија? Од преголема партиска бучава и од премногу партиски прав, Македонија не ќе види ниту Обнова, ниту Прав пат.