Охридската гимназија „Св. Климент Охридски“ важи (или важеше) за една од најдобрите пет гимназии во државава. Можеби е таков случајот кога се работи за знаењето на учениците, но не се согласувам дека тоа е вистина кога се работи за гимназијата во целост.
Јас сум ученичка во гимназијата. Сакам да споделам еден став со македонската јавност. И искуство. Искуство што сум го стекнала како ученик во оваа образовна институција. Искуство, кое укажува колку ни е лош образовниот систем и луѓето кои се назначени да ги водат образовните институции.
Со години наназад, веќе ништо не се случува во гимназијата. Никакви активности (и тие што се организираат се во толку мал број, што ми е срам и да ги спомнам), никакви случувања што ќе ги мотивираат учениците да се вклучат во воннаставни активности и ќе придонесат кон образовната култура и на училиштето и на општеството како целина. Сè се сведува само на монотоните предавања на часовите во кои отсуствува било каква интерактивност и иновативност, предавања кои се здодевни за учениците и создаваат омраза на учениците кон образовниот процес.
Предводени од желбата да се смени ваквата реалност која владее во нашето училиште (а верувам и во многу други во нашата држава), јас и уште неколку ентузијастични ученици, решивме да организираме отворени часови, кои ќе бидат одржувани од неколку наши заинтересирани соученици, кои на тема по своја желба и интерес, ќе приготват интерактивни предавања. Разговаравме со професори од нашето училиште кои нè поддржуваат и сметаат дека идејата е одлична и дека навистина ќе придонесе за нова атмосфера во нашето училиште.
Моравме прво да добиеме дозвола од директорот на училиштето, па отидовме да разговараме со него. Иако малку скептичен и незаинтересиран, ни дозволи да ја реализираме идејата. Побаравме од него ослободување од настава за еден ден на учениците-презентери (кои беа вкупно 9 од целото училиште), со цел да го подготват часот. На наше изненадување, тој рече дека тоа воопшто не е потребно, дека и покрај училишните и други обврски, ќе успеат да се подготват и не дозволи никакво ослободување. Да напоменам, ова е во интерес најмногу на училиштето, а не на самите ученици кои се ангажираа доброволно, и кои можеби своето слободно време ќе го посветеа на одмор и релаксација, наместо на нешто кое придонесува за доброто на училиштето. Зачудени, рековме во ред, ќе се обидеме на друг начин. Разговаравме со класните раководители на учениците (беа само 9 ученици во прашање), дали може да се најде начин да биде оправдано нивното отсуство од часови (се работеше само за ЕДЕН ден, не беше тоа никаква злоупотреба или слично), и тие со цел да нè поддржат да го оствариме тој настан, се согласија да ни помогнат.
Сето тоа беше во ред, сè до денот на кој требаше да се одржат часовите. Бевме сосема подготвени за целиот настан да започне. Тој ден, директорот дознал дека учениците не доаѓале на настава претходниот ден, па крајно непријателски нè повика во неговата канцеларија, каде со крајна ароганција ни се обрати и го откажа овој настан. Поради тоа, со голема разочараност и револт од неговиот однос, чувствувам дека морам да го споделам ова со јавноста, за односот на раководителите на училиштата со нивните ученици.
Непријателска настроеност, без поддршка кон нашата иновативна идеја за доброто на училиштето, тој ја убива нашата мотивација и ентузијазам со неговиот однос. Нему не му е грижа за тоа колку децата можат да направат и постигнат, за нивниот успех, туку се грижи за некој лажен „ред“ и „дисциплина“. Е па, жал ми е директоре! Жално е за вас, што не поддржувате ученици, туку се стремите само да ги остварите вашите лични интереси и да останете на функција преку тоа што слепо ги слушате вашите надредени. Жално е. И за нашата институција, и за државата и за образованието во целост. Жално е учениците ова да ви го говорат, треба да сте самиот свесен. И, како сакате да градите општествено активни и совесни граѓани, мотивирани и успешни луѓе кои ќе придонесуваат за доброто на заедницата, ако вие ги задушувате во периодот кога тие се градат себеси? Вие треба да сте пример за нив, а не тие за вас…
Авторката е средношколка која сака да остане анонимна