Во контекст на 26 годишнината од геноцидот во Сребреница, ЦИВИЛ потсетува на репортажата на колегата, новинар и активист Дехран Муратов, кој во 2015 година присуствуваше на одбележувањето на 20 години од убиството на над осум илјади босански муслимани.
Како навлегувавме во селото се гледаа неколку запалени куќи, а куршумите оставиле белези на куќите. Најголемиот дел од луѓето имаа очила за сонце, беа облечени, дотерани, но сепак, не можеа да ги сокријат солзите и болката што ја носат во душата.
На главната улица се наоѓа фудбалско игралиште ФК ,,Губер“, но, наместо фудбалери и публика, на теренот имаше неколку војници и два огромни борбени хелихоптери поставени на двете половини од фудбалското игралиште. Колку ли фудбалери би биле познати како босанскиот фудбалер Един Џеко, ако денес тоа фудбалско игралиште служеше за спортување, а не за платформа за воени хеликоптери, вели Муратов во својта репортажа „Сребреница, 20 години потоа“
Во Меморијалниот центар Сребреница-Поточари досега се погребани 6.652 жртви на геноцидот врз Бошњаците, 237 жртви се погребани на други локации, во согласност со желбите на нивните семејства, а се трага по уште илјада исчезнати жители на Сребреница.
Додека се читаа имињата и годината на раѓање на жртвите, си замислував, можеби некои од жртвите денес, да беа живи, ќе беа славни личности со кои ќе се гордееше цела Босна и целиот Балкан, како што се радуваме и гордееме со „нашиот“ српски тенисер Новак Џоковиќ. Но, за жал, нема одговор на моите прашања. Откако заврши молитвата, пракса кај муслиманите е оџата да праша дали им простувате на мртвите пред да ги закопаат, или поточно: ,,им халалите ли“? Сите извикаа три пати ДА. Во тој момент еден од другарите (ќе се препознае) му потекоа солзи од очите и рече ,,а што има ние да им простиме, прашањето е дали тие ќе ни простат нам“. Да, дали тие ќе ни простат на сите нас, без разлика на нашата вера и нација затоа што дозволивме да загинат невини цивили!, го пренусува своето искуство Муратов.
И денеска, 26 години по геноцидот во Сребреница, сеќавањата и сведоштвата се толку блиски и реални, низ звукот на тишината и празнината во очите на преживеаните, на оние што нашле трошка мир во гробовите на своите најблиски, но и во оние што немирно лутаат низ времето барајќи ги своите исчезнати.
Се вратив со мислите во Сребреница. Таму како да запрело времето пред 20 години. Се чувствуваа смртта, солзите, страдањата, болката… Не видов ниту една птица да пролета. Додека минувавме низ селото, се гледаа неколку парцели со гробови, но исто така и во дворовите на некои куќи имаше по 1-2 гроба. Иако помина доста време, раните сѐ уште не се излечени. Ниту може да се залечат. Собрав сила само да си кажам: „Никогаш повеќе да не се повтори Сребреница!“
Никогаш да не се повтори! Никогаш да не се заборави!
Б. Ј.