Медицинскиот тим не е сосема сигурен што да очекува додека возот крцка и застанува во темнината во близина на границата меѓу Украина и Полска, од украинска страна. Фаровите на автобусот се вперени напред. Еугенија Шушкевич може да почувствува како анксиозноста се крева во нејзиниот стомак, ја пренесува Си – Ен – Ен оваа трогателна сторија.
Нивото на стрес на докторот се преку покривот. Ова е опасно патување за децата на кои им е потребна палијативна нега во најдобри околности. Сега 12 од нив го прават тоа во војна.
Мали и изнемоштени тела се креваат за последен пат во прегратките на уморните мајки додека се симнуваат од автобусот. Некои се нежно предадени на лекарите и медицинските сестри кои чекаат. За други, нивното здравје е премногу деликатно и бара дополнителна помош за безбедно транспортирање до возот, кој ќе ги однесе до Полска.
Медицинскиот персонал се надева дека ќе спречи некое од децата да доживее уште поголема болка, емоционална или физичка. Едно од децата е во толку лоша здравствена состојба што лекарите стравуваат дека можеби нема да го преживее патувањето.
Медицинскиот тим бара да се држиме настрана и да не снимаме или да не се обидуваме да разговараме со некого додека децата не се стабилизираат. Едно по едно, тие нежно се спуштаат на 12 мали креветчиња поставени на само неколку инчи од земјата.
Единаесет од 12-те дојдоа од болниците околу Харков, вториот по големина град во Украина, некогаш познат по тоа што има најдобра палијативна нега во земјата. Сега тоа е една од најбомбардираните области во земјата, при што руските сили таму гаѓаа станбени области во текот на минатата недела, погодувајќи ја цивилната инфраструктура како што се училишта, продавници, болници, станбени блокови и цркви.
Со денови, Шушкевич, педијатар и специјалист за палијативна нега — упатуваше телефонски повици од очајни родители на деца заглавени во областа Харков. Молбата на родителите за помош дошла кога околу нив паѓале бомби. Една мајка врескала дека без вентилатор и лекови против болки, нејзиното дете ќе умре.
„Би можел да ѝ кажам само ако најде начин да стигне до Лавов (во западна Украина), тогаш ќе можам да и помогнам“, ни вели Шушкевич, додека солзи и течеа по лицето и нејзиниот глас трепереше. Таа се уште не знае дали мајката и детето се живи.
Мачно патување. Во возот за Полска, Ира ги милува прстите на нејзините ќерки заклучени на своето место.
„Да, душо, се ќе биде добро“, ѝ вели таа на шестгодишната Викторија. Таа потоа паузира. „Претпоставувам дека се ќе биде добро.
Викторија има церебрална парализа и не може да оди. Нејзината мајка Ира ни кажа дека е „чудо“ што успеале да влезат во возот. „Беше незамисливо тешко да се излезе“, вели таа.
За да се качи на медицинскиот воз, Ира прво мораше да отпатува од нејзиното село надвор од Харков до градот Лавов, каде што на семејствата им беше наложено да се соберат. Ира ја лулкаше Викторија во нејзините раце поголемиот дел од патот во тие три дена, потребни за да стигне таму, низ паниката од другите луѓе кои се обидуваа да побегнат и возовите толку преполни што не можеше ни да ја спушти.
Викторија се насмевнува со огромна насмевка која и ги осветлува очите секојпат кога ќе го слушне нејзиното име, дури и ако тоа е преку солзите на нејзината мајка.
„Таа им се насмевнува на сите. Затоа што на патот овде сретнавме само и љубезни сочувствителни луѓе. вели Ира, меѓу друот во оваа трогателна сторија.
Д.Мишев