Ќерките се слаба точка на нивните татковци. Тие се светот, почетокот и крајот на сè. Од друга страна, совршениот херој на секое девојче е нејзиниот татко. Исто така, првата љубов која ја чувствува една девојка кон машкото, е љубовта кон нејзиниот татко.
Од многуте коментари во врска со пресудата на Ратко Младиќ, веста што ми остави впечаток и ме поттикна да размислувам за љубовта, смртта и предавството е веста за неговата ќерка, Ана Младиќ, која извршила самоубиство во 1994 година. Ратко Младиќ и неговата ќерка, врз база на тоа што се пишува, имале голема и света љубов меѓу себе. Но, неговата ќерка Ана при еден семинар што се одржал во Москва, на средба со еден бошњак дознала за првпат кој е навистина нејзиниот татко. Како што минувале деновите, во облик на еден речиси совршен церемонијал, со пиштолот на нејзиниот татко, кој тој го добил како подарок за завршување на воена академија, Ана му става крај на својот живот. Нејзиниот татко никогаш не му веруваше на ова самоубиство, но чинот на извршувањето и испратената симболика до нејзиниот татко е драматичен со еден трагичен жаргон што не секоја ќерка го прави во име на вистината на љубовта.
Да се поима еден татко како што бил Ратко Младиќ е тешко, па дури и незамисливо. Ратко за неговата ќерка бил божество, кој во една форма го има страшно изневерено својот поданик. А за Ратко, Ана била божица. Во знак на протест за направените зла кој ги извршил рoбот, Божицата решила да се самоубие и да го казни рoбот, со своето Непостоење.
Каква љубов!? Една ќерка се самоубива за злоделата што ги направил нејзиниот татко. Еден Бог кој се срами од злоделата на рoбот, се самоубива за да ја докаже цената на љубовта.
Ужас! Грозно, бидејќи гревовите на родителот не ги наследува синот или ќерката. Влијанието на општеството? Не, беше време на лажни херои, можеше лесно да се прелаже па дури и да се придобие. Но, не! Можеби еден протест кон предавството и општествените илузии кои владееја. Нејзиното самоубиство, наликува на обид да се зачува светоста на љубовта. Да масакрираш мајки, деца, старци и да се преправаш дека шириш љубов? Самоубиството на Ана е силен момент, израз на верноста кон чистотата на љубовта, беспрекорна и длабоко божествена, но еднострана. Овој култ на љубовта можеше да го спаси само жртвувањето.
Љубовта кон еден татко, соголена од човечките мани. Но, шизофренијата на Младиќ досегна и подалеку, наместо да се покае, неговото „ремек-дело“ го изврши една година подоцна, во Сребреница, таму каде уби многу соништа, цимолења и човечки љубови.
Најинтересни се расистичките коментари од кои доаѓам до заклучок дека не можеме да ја разбереме универзалноста на човечкиот дух како уникатна и еквивалентна. Гревот на злобниците не се наследува и не може да се обвинуваат народите, комплексот на наследството на гревот на Адам како дух и општествено мнение е добро да се отстрани и проблемите да се индивидуализираат, иако нивните размислувања се продукти на системот кои во одредени историски периоди креираат кризни мненија и го вадат човечкото од субјектот, при што често ни наликуваат и ни се претставуваат како „колективно лудило“.
Од овој аспект ни Албанците не би биле подобри од Србите. Доволно е да се потсетиме на масакрите на Албанските војници на ИСИС, за да го кршиме митот на албанската „чистота“ и нејзината способност да биде објект на масивно убиство.
Ние сме како сите човечки битија, љубиме, убиваме и бидуваме убивани!
Живееме по рабовите на мечот. Потребата за да сочувствуваме денес никогаш не била по потребна. Доволно е да се земе примерот дека нашето предавство кон човечкото, преправањето во љубовта и лицемерието, може да заврши со смрт на нашите најмили, кои преку нас се обидуваат да најдат починка и утеха, а нас, од херои може да не претвори во предавници, дотолку повеќе кон тие кои ја објективизираат љубовта во нашата физичка присутност. Да ја поттикнеме љубовта, инаку и Господ ќе се срами од својот роб!