На крајот на годината се сведуваат сметки, се рефлектира за постигнатото, се анализираат промашувањата, се завршуваат работи како да нема ден по 1 јануари, се оди по божиќни и други прослави и коктели… Омилена играчка се статистиките кои кажуваат нешто и ништо, а најчесто ништо, бидејќи се наменети за пропаганда или реклама. Вистинските статистики остануваат во фиоките, за да послужат како индикатори во спроведување на план Б, што обично значи спасување на кожата.
Но, нема да зборувам за тоа. Еден, навидум спореден податок, ме поттикна да го испукам мојот рафал кон погубните статистики за родовиот баланс во нашето општество. Престижниот американски речник Меријам-Вебстер објави дека зборот феминизам е збор на годината за 2017.
Не мора да е ден на жените за да говориме за неволјите низ кои минуваат во тешкото македонско секојдневие. Со сиот ризик да бидам погрешно сфатен, а уште повеќе, ова да биде уште еден недоволно добро забележан рафал, како што беше случајот со ДИК, сакам уште еднаш, по кој знае кој пат, да грмнам против ужасното малцинство на жени на раководни функции и во политиката.
Во Владата, од 22 министерски позиции, само четири им припаднаа на жени. Во Собранието од 120 пратенички места, 43 се на жени, повторно неприфатливо малцинство. Дисбалансот во локалната самоуправа е уште посрамен, па така, од 81 градоначалнички позиции, само шест се раководат од жени.
Катастрофалната диспропорција во учеството на жените се гледа насекаде. И срамота е да се види колку малку жени се раководителки на институции, установи и јавни претпријатија, на локално и национално ниво. Кабинетите на министрите и други раководни структури се претежно, а често и исклучиво машки друштва.
За жал, промените кои го турнаа криминалниот режим на Груевски, не направија промена во положбата на жената во Македонија. Режимот кој падна манифестираше отворена мизогинија и ја претвори жената во кукла за раѓање, објект кој служи за украс, освен кога служи за тешка и напорна работа во текстилните и другите фабрики, да одгледува деца и да чисти и пере по дома.
Со толку мала застапеност на раководните функции, жените и понатаму ќе бидат дискриминирани при вработување и ќе останат жртви на предрасуди и родово насилство, ќе бидат уназадувани и понижувани. Дали женските организации се доволно гласни или не, во овој момент не е ни толку важно. Изненадува што оваа тема е меѓу последните, а по својата природа е меѓу првите во владините политики и практики. Секаде во светот, наспроти честитките за победата на демократијата и првичните успеси на новата власт, прва забелешка е тоа што маскулинизмот и машката супремација се одлика на Македонија. Барам тоа да биде поинаку!