ЉУБОМИР КОСТОВСКИ
Кој ги пишува говорите на Мицковски? Ги чита ли говорникот тие говори? Може ли да ги поврзе тој изречените зборови со стварноста? На Денот на полицијата Мицковски говори дека минале времињата на несигурноста и сега мајките слободно ги пуштаат ноќе децата, немало криминалци… „Безбедноста не била само статистика, тоа е чувство на безбедност…“
Да, мајките на 62 главно деца пред неполни два месеци ги пуштиле децата во диско клуб во Кочани и … треба ли да му се кажува на премиерот што се случило на 16 април? Има ли некаков бришач на меморијата во неговата глава кој ги прави исчезнати и такви крупни настани за кои пишуваше целиот светски печат!? Зошто тогаш бараме оставки кога ги нема во сеќавањата за таков шокантен настан од кои останаа и 200 лица над чие здравје ќе се тресеме целиот нивни живот, во текот на нивната младост, секако. Да, нивните мајки нема да ги пуштат на улица, нема да можат и да сакаат.
Какво отсуство на сочувство, а ако тоа го нема за ваков настан, зошто би ги имало во другите сфери? Можно ли е без тоа чувство да се води држава, бидејќи политиката единствена цел треба да ги има – граѓаните и нивните потреби и чувството на безбедност!
Може да прашам кој пишувач на говори го местел премиерот, ама, сепак, тој морал самиот да се сепне над тие реченици. Просто е невозможно тоа да го нема. На следните избори, какви и да се, ова ќе се пушта, а може и да дојде до некои гласачи.
Како што рече пратеничката Славјанка Петровска по повод интерпелацијата против министерот за внатрешни не така одамна, среде пладне, пред вратите на полициската станица Гази Баба, три лица истрелале 60 куршуми во телото на сочеканата жртва. Среде пладне, на улица полна со луѓе, отворени продавници, деца кои си играат. Министерот рече само дека „се пукало и ќе се пука“. Просто да ти е милина што сме толку „скандинавска земја“.
Текстот е личен став на Авторот.
