Пред не толку долго време, на бреговите на Јадранот, под ѕидините на стариот град Будва, за време на паузата за ручек на една конференција за бегалците, слушнав убави зборови за Македонија. Секогаш кога ќе слушнам такви убави коментари на наша сметка, во мене се буди чувство на гордост и задоволство, пропратено со сеќавањата за тоа колку се трудевме да ја издигнеме нашата земја од црна дупка кон безбедна транзит земја за бегалците. Но, тие неколку секунди гордост веднаш ги потиснува мислата: „Можевме повеќе!“ Да, секогаш можеме повеќе.
Имено, колешката од една организација од Бугарија ги пренесуваше своите впечатоци за нејзината посета на Транзитниот центар за бегалци Табановце, при што истакна колку била зачудена и воодушевена од одѕивот на локални донатори и волонтери, кои од срце работеле со бегалците. Јас пак се зачудив зошто таа би се зачудила на такво нешто? Во нашата традиција како земја и граѓани сме прифаќале бегалци од Егејска Македонија, па оние од Босна и Херцеговина, па бегалците од Косово, па сега и овие блиско-источни бегалци чии огништа и сограѓани секојдневно се бомбардирани , а коишто само сакаат да поминат низ Балканот. Во овие дела на солидарност се огледа човечноста на една држава, на една нација, и доблестите кои ги поседува.
Таа ми рече дека такво нешто не се случувало во нејзината земја, дека нејзините сограѓани немале толкава мерка на солидарност, и тоа ниту кон бегалците, ниту кон маргинализираните зедници или малцинства. Но, тоа што највеќе ме запрепасти беше следното: „Доколку мајка излезе во парк да го прошета своето дете кое има пречки во развојот, останатите мајки се бунат и ја протеруваат, за нивните здрави деца да не го гледаат нејзиното „болно“ дете.“ Молам? Во држава членка на ЕУ? Во 21. век? Не можам да поверувам! „Да, мојата пријателка имаше такво искуство со нејзиното дете кое имаше церебрална парализа. Наидуваше секојдневно на толкав отпор, што на крајот мораше да се отсели во САД и да бара азил таму.“
Си помислив, што народ ќе беа? Кај нас немам ни чуено за вакво нешто, а камо ли посведочено. Но за жал, не помина околу месец, а муабетов ми падна на памет кога на социјалните мрежи ги видов протестите во село Тимјаник. И јас, како и целата јавност во земјава, бев згрозен од тој чин на локалното население. Зарем може некој да не им сака добро на тие деца? Зарем тие родители кои секојдневно се мачат со тие деца немаат право барем малку да ги остават за да можат да отидат на работа и да заработат како и сите ние за своите семејства? А во секој град или село постојат семејства со вакви проблеми. Тоа не е заразна болест од која треба да се плашиме. Тоа не е страшен призор од кој треба нашите деца да се плашат. Напротив, треба да Му заблагодариме на Бога за нашето здравје и за здравјето на нашите деца, а потоа да ги учиме нашите деца дека постојат дечиња кои имаат посебни потреби, на кои им е потребна посебна грижа и со кои со посебно внимание можат да си играат.
Свесен сум дека многу гратчиња и села имаат инфраструктурни проблеми, но Министерството за труд и социјална политика е надлежно за други проблеми, и не е во ред да се мешаат ингеренциите и различните проекти на развивање на руралните средини и решавањето на социјалните проблеми на одредени категории граѓани. Овој протест укажува на тоа дека нашите граѓани не се ни свесни ни запознаени со тоа како функционира системот во нашата држава, па за тоа образовните институции треба да посветат посебно внимание. Не се свесни ни за тоа колку ваквите центри би им олесниле не само на корисниците на услугите и на нивните семејства, туку и на оние локалци кои таму ќе најдат нови работни места.
А не сакам ни да верувам дека зад сево ова стојат политички фактори, иако тоа лесно се претпоставува, туку ќе оставам на совеста на граѓаните да размислат дали биле политички злоупотребени за да го манифестираат нечовечкото од себе си, со надеж дека ќе ја пронајдат грешката, ќе се покаат и поправат, и дека веќе нема да читаме за вакви нехумани протести во општеството.