Протест е форма на изразување на незадоволство на граѓаните за одреден општествен проблем, кон кој власта има индиферентен однос од различни причини и тој може да се манифестира на различни начини.
Повод за овој текст е протестот против загадувањето кој беше организиран на 14.01.2018 година пред Владата. Имено, како што беше пренесено во медиумите, протестот помина со незначително присуство на граѓаните, со што се доведува во прашање и потребата од негово организирање, иако сите сме свесни колкава потреба имаме да го бараме нашето загарантирано уставно право на здрава и чиста животна средина во најзагадената држава во Европа и пошироко. Тогаш, каде е проблемот за толку мал одѕив кај граѓаните?
Со сета почит кон организаторот и без трошка сомнеж во неговите искрени намери, ќе наведам неколку причини. Во најмала рака, наивно е да се очекува поголемо присуство на граѓани на еден ваков протест со најава на истиот со обична објава на еден Фејсбук настан. Исто така, во ваков склоп на политички настани во државата, кога јавноста е оптоварена со носење на еден закон, кој е топ тема во последната година, како и самиот факт дека протестот е организиран на еден од најголемите христијански празници кога семејствата се собираат заедно да го поминат овој ден, илузорно е да се очекува поголемо присуство на граѓаните. Тоа е исто како Вардар да му гостува на Реал Мадрид и да очекувате резултат од 0:3.
Протестот бара поголеми подготовки, потребно е време кое ќе се искористи за промоција, потребен е совршен тајминг, тој мора да има некаква цел, некакви конкретни реални барања кои ќе бидат искажани на истиот, организаторот мора да има подготвено неколку говорници кои имаат своја „тежина“ во проблематиката за која се организира протестот, комуникацијата со медиумите е клучна при подготовка на истиот, итн.
Иако решавањето на проблемот за кој се протестираше е од приоритетно значење за граѓаните, се покажа дека граѓаните немаат изградено висока свест по вакви прашања. Исто така, изгубена е и довербата во голем дел од невладините организации и активисти, по нивното влегување во извршната и законодавната власт, како и инерцијата на создаден страв за јавно искажување на несогласување и револт, како последица на владеењето на претходната власт.
Факт е дека оваа власт покажува интерес, барем да ги сослуша барањата и понудените решенија од страна на граѓаните и граѓанските организации во однос на овој проблем, но тоа секако не е ни од далеку доволно за суштинско решавање на проблемот. Потребна ни е државна стратегија во која ќе бидат вклучени сите министерства, локални самоуправи, државни капацитети, невладини организации и експерти, домашни и странски, во која во разумни рокови ќе се превземаат низа активности за подобрување на оваа состојба која е на ниво на елементарна непогода.
А во случај на елементарна непогода се прогласува вонредна состојба и се формира кризен штаб. Затоа е потребен посериозен пристап кон организирањето на вакви протести, ако сакаме да извршиме значителен притисок за „прогласување на вонредна состојба и формирање на кризен штаб“.
Во спротивно, правиме „услуга“ и даваме простор за одлагање на решавањето на еден ваков суштествен проблем.