Политички препукувања, поткрепени со говор на омраза фрчат на сите страни, во продавница, во гранапче, на пазар, во јавен градски превоз, во кафана, па дури и во јавни тоалети…
„Смрт“, „куршум“, „бесилка“… се најчестите „посакувања“ за политичките „предавници“ и неистомисленици, односно за одредена етничка, верска или навивачка група.
Секој стана сксперт за сè и сешто, особено на социјалните мрежи. Фалат деновите кога граѓаните дебатираа кој е подобар – Зидан или Роналдињо, Бекам или Дел Пјеро, Меси или Роналдо… Сега нашата младина дебатира кој е подобар – Заев или Мицкоски, Бранко или Груевски, Бачев или Апасиев… Комити или Шверцери, Балисти или Чкембари…
А и што друго да очекуваме од ваква младина, кога додека возрасните гледаат вести или некоја дебатна емисија свесно или несвесно користат говор на омраза, пцујат, колнат… и сето тоа пред децата. Сфаќаме ли дека од нашите деца создаваме монструми?!
Може да нè згрози информацијата дека во основно училиште во Аеродром малолетни ученици ја фрлиле низ прозорец својата соученичка. Кој е виновен за тоа? Децата, наставниците, образовниот систем? Или во друг случај каде што две лица со нож му се заканиле на 10 годишно дете да ја соблече и да им ја даде маицата.
Сфаќам дека ворасните имаа(т) задача да прават држава, или да ја одбранат, сеедно, меѓутоа домашните вредности полека се губат. Сè помалку време се посветува на децата. Често родителите се на „некој браник“ и сакаат да бидат дел од историски момент (во последно време се е историски момент), а не забележуваат дека нивните деца се затруени со омраза.
А каков пример им даваме на децата кога во сите медиуми и социјални мрежи сè уште се вртат снимки и фотографии од претепување на пратениците, од упадот на 27 април во Собранието. Освен неколкумина осудени, останатите хулигани или „уставобранители“ (како што самите се нарекуваат), слободно шетаат без никаква одговорност.
Одговорност мора да има за сите, и само така младите ќе знаат и ќе бодат свесни дека ако направат грешка ќе мора да одговараат, и дека нема да поминат неказнето.
Во Европска, Северна, ФИРОМ или каква и да е Македонија, децата мора да останат и да растат како деца, безгрижни, без политика, со многу љубов и посветеност…