На 6 декември 2017 година, претседателот на САД, Доналд Трамп донесе одлука за признавање на Ерусалим за главен град на државата Израел. Тоа ги поткопа мировните преговори меѓу Палестина и Израел за решението за две држави, каде Ерусалим би бил главен град на двете држави. Решение кое е поддржано од поголемиот број земји во светот, и од Европската Унија, која пак е и најголемиот донатор на администрацијата на палестинските власти.
Од историјата на Ерусалим, треба да знаеме дека по прогласувањето на државата Израел на територија на британската колонија Палестина во 1948 година и во војните што следуваат подоцна, Ерусалим е поделен на два дела. Западен Ерусалим е населен претежно со евреи, а Источен Ерусалим претежно со Палестинци. По војната во 1967 година, Источен Ерусалим е окупиран од страна на Израел и прогласен за единствен град на Израел, што Обединетите Нации никогаш не го признале и го нарекле град под окупација.
За решавање на палестинското прашање, постојат различни идеи. Од таа дека Израел треба да се укине и дека треба да се воспостави една држава – Палестина, до обратното кое што се спроведува во моментов, колонизирање на целата територија на Палестина и прогласување на Израел со границите на окупираните палестински територии. Во средината се наоѓаат уште две теории. Едната, прогласување и дефинирање на две држави, Палестина и Израел, една покрај друга, со јасни дефинирани граници и без еврејските колонии на окупираниот Западен Брег, со коридор за комуникација со Појасот Газа. Солуција признаена и поддржана од ОН и ЕУ. Втората е создавање граѓанска држава, која нема да е ни Палестина ни Израел, и би била во функција на сите граѓани без разлика на нивната етничка и верска припадност. Оваа солуција за сега изгледа тешко остварлива и еврејските националисти или ционисти кои владеат со Израел силно се противат, зашто тоа подразбра враќање на палестинските бегалци во своите огништа и дислоцирање на илегалните доселенички населби, со што бројот на Палестинци во државата би бил еднаков или поголем од бројот на доселените евреи. Од друга страна ниту палестинските националисти не се за ова решение. Впрочем, разбирлива е недовербата на Палестинците да живеат во иста држава со тие што ги протерале од нивните огништа пред седумдесет години, и кои ден денес спроведуваат окупација и одземање на преостанатата палестинска територија.
Колку за илустрација, да го анализираме владеењето на Израел во Ерусалим. Во Ерусалим живеат 62% израелски евреи, а 37% Палестинци. Израелските евреи по раѓање добиваат израелско државјанство, а Палестинците само дозвола за престој, иако семејствата живеат со генерации во тој град. Буџетот е 93% за евреите, а 7% за Палестинците. Територијата на градот е поделена на 87% за еврејските објекти, а 13% за палестински. Дозволи за градба се дават 93% на израелските евреи, а 7% на Палестинците. Како резултат на ова, на Палестинците им недостигаат 43 000 станбени единици. Ерусалим е колонизиран, со што бројот на доселени израелски евреи е над 200 000, а на Палестинците им се одземени над 14 000 дозволи за престој. 10 000 палестински деца се без извод од матична книга на раѓање. Оваа статистика јасно говори за дискриминацијата на Палестинците од страна на Израел, и дека тие се третираат како граѓани од втор ред, па оттука и недовербата за живот во една држава.
Сепак, Ерусалим или Кудс, како што го нарекуваат Арапите, има и пошироко значење во светски рамки. Ерусалим е духовниот главен град на трите абрахамски религии чии припадници доминираат со светот. Тој град е пресекот на множествата кој треба да зближува и обединува, а не да разделува или да се присвојува. Тој град е еднакво свет во јудаизмот, христијанството и исламот. Еднакво свет за сите нас. Тој град не може да припаѓа на едно племе или на една држава воспоставена на крв и геноцид, која ја негира светоста на другите. За тој град низ историјата се воделе војни од безумни верски фанатички лидери, но и во иднина ќе се водат доколку не се најде соодветно решение. Тој град е клучот за стабилноста во светот, но и клучот за крајот на светот. За да се спречи тоа што се прави во однос на промената на демогрфаијата, на слободата за движење и на уништувањето на историските белези на еден од најстарите градови во светот, мој став е дека што побрзо ОН и Советот за Безбедност треба да донесат итна резолуција за ставање на Ерусалим под меѓународен протекторат, се` до решавање на израелско-палестинскиот спор. Аргумент за овој став е и одлуката на премиерот на Израел, Бенјамин Нетанјаху, да се повлечат од УНЕСКО, со што сакаат никој да не им се попречува на патот на демолирање и реобликување на овој град. Со тоа се загрозува мултиконфесионалниот и мултиетничкиот идентитет на овој град.
Со гласањето на разолуцијата на Обединетите Нации за повлекувањето на одлуката на САД за прогласување на Ерусалим за главен град на Израел, светот се обедини за спасување на овој град, освен мал број земји, кои не ги засега вистината, правдата и мирот во светот. Јас сум посебно горд што за прв пат по долго време нашата делегација во ОН гласаше разумно и праведно, како што гласаа и нашите соседи, и поголемиот дел од земјите на Европската Унија. Заканата на САД не треба да се гледа толку трагично, посебно кога нашава земја се врати на колосекот на Евро-Атлантските интеграции и покажува исклучителен напредок во тој правец. Иако оваа резолуција, за жал, нема обврзувачки карактер, сепак преставува историски доказ за правилното позиционирање на Македонија кон ова прашање. Се надевам и дека МНР ќе излезе со предлог за воспоставување на дипломатски односи со палестинските власти, па и со признавање на Палестинската држава, како наследна политика од поранешната СФРЈ, но и следејќи го примерот на соседните земји членки на ЕУ, како на пример Грција која пред две години официјално ја призна Палестина.