„Општествено-филозофската природа на феноменот на надежта е широко оспоруван и фален концепт. Додека едни тврдат дека не можеме да се надеваме на нешто што е тешко остварливо, други се залагаат дека токму вербата во остварливоста на невозможното ја дефинира надежта како клучен фактор на успехот и кога тој се чини невозможен. Кој пристап ќе надвладее зависи од личната и општествената интерпретација на сегашноста и иднината, особено на проценката колку надворешните фактори, како чистата среќа, распоредот на ѕвездите, „судбината“/Господ или други „виши сили“ ќе се погодат, или нема, за да ни се остварат желбите.
Во оваа смисла, луѓето често и забораваат дека, ако добро не се одработи, осаменоста на надежта е лоша, па и демотивирачка стратегија за успех. Тоа важи и за верувањето според кое само некои други треба да одработат, за да ни се остварат нашите надежи. Се влече таа линија уште од толкувањата на христијанските есхатологии за судбината на светот и човекот и марксистичките утопии за достижноста на потребите наспроти можностите. Па, со такви „асиметрични“ напори, и баба ми може! А и баба му на Кант, самиот да не ја авансираше тезата дека за општиот историски успех е потребна колективната надеж, но само како двигателен агент за индивидуалните напори во остварувањето на личната среќа. Ако за ова се постигне општествен консензус, други „црвени линии“ стануваат многу помалку важни.
Затоа и сметам дека да се посака „Среќна Нова 2022 година!“ не е бесмислена желба, бидејќи на духот на оваа нација ѝ е потребна надежта дека идната година ќе биде подобра! (Циниците би рекле дека полошо од ова и не може… А, може, може.)“.
Извадок од колумната „2022: „Надежта итно да се јави на главна каса“!“, од Сашо Орданоски, објавено на 31 декември 2021 година.