МИМОЗА ПЕТРЕВСКА
Вчера ја носев ќерка ми Илина на забар, имаше прилично тешка интервенција, се враќам дома, колата ја паркирам како и 20 години наназад, на улицата каде што живеам (уредно си вадам маркица во ПОЦ). Излегувам вечерта гледам колата ми ја нема. Панично се обидувам да се сетам каде ја паркирав, да не нешто умот ме лаже.
Вртам во пајак служба на ПОЦ – да тука ви е колата ми одговара вечно нервозниот службеник (разбирливо). Она што не е разбирливо е – зошто ми ја кренале колата од место предвидено за паркирање.
На пријава од граѓанин – ми се врекнува – сте блокирале влез!?
Каков влез – луто му враќам. Таму нема влез.
Во документот од полицијата пишува дека сте блокирале влез и тоа за мене е единствен валиден документ.
Се држам за глава, се крстам со двете раце. Прво – никаков влез нема на местото каде што се паркирав. Но затоа пак има комшија којшто мисли дека не само зградата во која живее е целосно негов проперти, туку и тротоарот, а и дел од улицата . Неуморно реди бетонски парчиња и го попречува нормалното паркирање, никој ништо не му може, затоа што редењето бетонски блокови по улици е сосема легална работа.
А освен тротоари на овој потег нема место за паркирање откако некогашниот паркинг го пренаменија во игралиште (ПОЦ мирно си спие, штанца казни а паркинзите и нивното постоење и одржување ги препушта на господ).
Дотичниот комшија од за мене непознати причини свртел телефон и пријавил дека некој му го блокирал влезот. А влез на тој потег нема– само метална ограда низ која се провираат мачки ( и тие му пречат).
Зградата има два широки влеза, еден за жителите и еден поширок влез за автомобили. Двата уредно проточни. Но тој вика полиција, прогласува влез на место каде што нема – среде ограда и полицаецот прави пријава врз основа на овој исказ, а при две очи!?
Е тука веќе мојот мисловен апарат трокира. Кој е овде луд? А кој полуд?
Се расправам со службеникот од ПОЦ, тој ме пренасочува кај полицијата – овие бело ме гледаат. И што ќе кажат: госпоѓо ние не сме ја пишале таа казна. Колегата ја пишал. Славната отстапница – ние не сме, некој друг е. Ко да има 29 полициски служби. И никој нема појма што прават другите.
Ги гледам – постар и помлад.
Постариот глуми авторитет и гледа да ме откачи, помладиот ме слуша што се обидувам да кажам и незгодно му е, се врпољи. За некоја година и тој ќе стане ко колегата – ќе вика – што да ви правам госпоѓо, тоа е процедурата, идете жалете се, ама колата тука ќе остане додека не си ја платите казната.
Не ме боли толку плаќањето (иако сумата е позамашна), ме боли, па малку е да се каже, неправдата… апсурдот, баналноста, лошотијата, јавашлукот, незаинтересираноста, неодговорноста и лудилото, комплетно лудило.
Возам повеќе од 30 години, немам ниту еден сообраќаен прекршок, но затоа ПОЦ ми штанца казни затоа што сум паркирала на неозначено место за парирање во срцето на пренаселеното Дебар Маало, каде нема ниту еден паркинг и буквално од пред влез ми ја земаат колата.
Не можам да го заборавам велелепниот предизборен говор на градоначалникот на Општина Центар – како он ете тука на местото на некогашниот локален паркинг ќе направи игралиште. И насобраните ракоплескачи каков бурен аплауз дадоа, а јас се саштисав бидејќи го знам она што го знае и ценетиот градоначалник – дека дури сега не ќе можеме пешки да се разминеме, а не со автомобил.
Му пријдов и ко што беше еуфоричен и распоздравуван со сите, по грешка и со мене се поздрави, па ја искористив приликата и му кажав дека сега не ни останува ниту едно паркинг место, а наоколу се изградија еден куп нови згради на чело со монструозната дивоградба зад некогашна Липа.
Ме загледа потсмешливо и ми вика – госпоѓо вие само за паркинзи зборите (цело време сум на точак), па треба и младите да спортуваат, да се дружат. Ама ете ќе ни учини нам неспортистите, да не се грижиме, ко што рече, ќе направи паркинг на местото на ПУИГ.
Си реков, добро, подалеку е тој ПУИК, ќе попешачиме малку со торбите од пазар по дождови и снегови, ама барем да не се провираме низ уличињава со нервози.
Ни паркинг ни бутур до ден денешен! Само столпчиња на секој чекор (нема поглуп начин за регулирање сообраќај), само нови и нови згради, нови градилишта, целосен хаос во населбата и градоначалник што вози велосипед само ако треба да се слика.
Одржав само уште еден нервозен и беспотребен говор пред претставници на глуви институции, си платив казна (уште не знам за што), али циркус не одлази из нашег града…
Текстот е личен став на Авторката.
