Го прочитав повикот на Министерството за труд и социјална политика и Стандардите за услугата пресонална асистенција подготвен од страна на ЈУ Завод за социјалните дејности – Скопје и морам да признаам дека сум длабоко разочаран.
Се повеќе мислам дека нашите институции спроведуваат програми и донесуваат одлуки без некое подлабоко размислување за да се каже дека ете и тие нешто работат.
Повикот, имено, се однесува на здруженија, но не и на поединци кои не се дел од тие здруженија. Потоа, во повикот МТСП најавува обуки за лицата кои сакаат да бидат асистенти, за да можат да се стекнат со потребниот сертификат.
Она што најмногу ме мачи, што во сиот овој процес, за кој не знаеме ниту дали е бесплатен, повторно се изоставени лицата кои сметам дека се најквалификувани за оваа работа.
Во документот на Заводот стои дека: „Персоналниот асистент е лице на возраст до 18 до 64 години, со минимум завршено средно образование, работно способно и неосудувано лице, кое не е член на семејството на корисникот, ниту лице кое живее во исто домаќинство со него. Доколку во определена општина нема лица со ССС кои сакаат да работат како асистенти, може да се вклучат и лица со завршено основно образование“.
Сметам дека ова е неправда врз оние кои најмногу ја разбираат оваа проблематика, оние кои секојневно се соочуваат со овие проблеми, а тоа се родителите.
Јас сум лице со оштетен вид, исто и мојот брат и не само што знам, туку и сум убеден дека токму родителите се тие кои најмногу можат да придонесат во овој процес. Значителна е бројката на лица кои поради своите најблиски останале без работа, без стаж, без никакви примања. Таков пример е и мојата мајка. Таа 13 години е без работа за да може да не образува нас.
Мојата мајка, но и илјадници други мајки според оваа програма не се погодни ниту квалификувани за оваа работа само затоа што се дел од семејството на оној на кому помошта му е потребна. И тоа не е сè. Овие луѓе на кои упорно заборавате се оние кои можат да обучуваат, да држат семинари, да даваат насоки ако навистина сте заинтересирани за решавање на проблемот, а не само за декларативни програми напишани на хартија.
Почитувани, немојте да мислите дека ако вам ви е дадена можноста да одлучувате, знаете буквално сè! Некогаш треба да не послушате и нас, граѓаните, да се консултирате со нас, затоа што на крајот на денот ние сме тие кои се засегнати.
Затоа ќе ве прашам, кој може повеќе да ни помогне освен најблиските од семејството?
И да не ме разберете погрешно, ја поздравувам вашата иницијатива за обезбедување на лични асистенти, но мислам дека може да биде поинаку. Можете да ја обезбедите иднината на илјадници родители, кои поради судбината на своите деца пред себе имаат само неизвесна иднина.
Упатувам апел до Владата и Министерството за труд и социјална политика, секое лице да има право да избере кој ќе биде неговиот асистент, кој доколку не ги исполнува обврските може да биде променет. Во спротивно, оваа програма, ќе ја сметам за уште една можност за манипулација со вработувањата.