Досегашната партиска врхушка на ВМРО-ДПМНЕ предводена од Никола Груевски потроши илјадници евра народни пари и пари од „партиската членарина“ по разни белосветски лобисти и советници кои за големи пари требаше, со своето лобирање и совети, да го спасат ВМРО-ДПМНЕ да остане на власт. Овие белосветски хокштаплери и мешетари добро знаеа дека ништо не може веќе да го спаси бродот што тоне, а знаеа и дека услугата им се плаќа од нечесно стекнати пари, па сепак дебело си го наплатија својот ангажман однапред осуден на неуспех. Некогаш и многу пари не можат да помогнат. Затоа пак еден добронамерен бесплатен совет може некогаш да биде многу драгоцен.
Мојот совет е делегатите на конгресот да ја отфрлат оваа апсурдна, глупава и недемократска статутарна процедура за избор на претседател, смислена и наметната од досегашната партиска врхушка која и ја доведе партијата на ова дереџе. Каква е таа процедура која ги фаворизира само оние кандидати кои сами се пријавуваат и трчаат од делегат до делегат и ги молат за потпис и водат внатрепартиска кампања во тајност далеку од очите на членството,симпатизерите и јавноста? Па така на само два дена до конгресот членовите на партијата и јавноста не знаат кои се кандидатите. Една современа демократска десница, по примерот на сестринските народни партии од Европа , мора да има далеку подемократски процедури и постапки за избор на партиско раководство. Таа постапка покрај самокандидатурата на одредени амбициозни членови мора да овозможува и иницијативи и предлози од партиската база од општинските организации. Кандидатите треба да настапат пред партиската база и пред јавноста со свои програми и со свои тимови со кои ќе ги реализираат тие програми. Па нели ВМРО-ДПМНЕ секогаш се фалеше и инсистираше на програми и кадровски решенија кои успешно ќе ги реализирааат тие партиски политики.
Доколку, сепак, на претстојниов конгрес делегатите направат лош избор тоа во иднина може да предизвика далекусежни негативни последици и за партијата но и за државата. На Македонија и е потребна демократска проевропска десница по примерот на ЦДУ.
Во спротивно ќе продолжи неславната традиција на лоши и избрзани политички одлуки и лоши кадровски решенија толку често практикувани од политичките партии во повеќепартискиот систем од осамостојувањето до денес. Во продолжение ќа го аргументирам ова мое тврдење со неколку карактеристични примери.
Во периодот пред парламентарните избори во 1998 година веќе беше извесно дека ќе дојде до промена на власта. Охрабрени од резултатите и победата на локалните избори во 1996 год, коалицијата на ВМРО-ДПМНЕ и ДП на големо преговараа за предизборна коалиција. Апетитите на раководството ВМРО-ДПМНЕ стануваа се поголеми, а ДП на Петар Гошев свесна за кадровскиот потенцијал со кој располагаше како и со одличната политичка програма која ветуваше големи реформи во целото општество, а особено во економијата бараше рамноправен партнерски третман во коалицијата. За да го заземе целосно политичкиот центар, а со тоа и да ги подобри преговарачките позиции со ВМРО-ДПМНЕ, ДП се спои со Либералната партија на Стојан Андов во нов политички субјект ЛДП. Либералната партија беше во кома, откако Бранко Црвенковски и Ѕинго просто ги набркаа од владеачката коалиција. Во тој политички брак ДП ги врати буквално во живот поранешните реформисти на Анте Марковиќ и младите скоевци сега преправени во ѓоамити вистински либерали и влезе во новата партија со политички габарити предводени од Петар Гошев, Ѓорѓи Марјановиќ,Тома Чакулев, Александар Тортевски, Богомил Ѓузел,Славко Петров и политичките надежи Ристо Пенов,Јово Манасиевски,Андреј Жерновски, Радован Стојкоски,Трајко Славески и Лиле Попоска, а Стојан Андов во мираз ги донесе Слободан Данески, Ристо Иванов, Панчо Минов, Стефчо Јакимовски и надежната Ангелка Пеева Младеноска Лауренчиќ…..
Како одговор на ова политичко окрупнување на политичкиот центар Љубчо Георгиевски веднаш ја прифати понудата од новоформираната ДА на Васил Тупурковски. Знаеме како заврши катастрофално по политичката кариера на Љупчо Георгиевски, по ВМРО-ДПМНЕ па и по државата оваа непромислена и брзоплета авантура со ДА. ЛДП исто така лошо помина на тие избори и практично од тогаш па се до денес трае падот на ЛДП како политички субјект иако се обиде и со левите и со десните опции па дури се обиде еднаш самостојно да се опроба но без успех.Сега ЛДП е еден од многуте политички приврзоци на СДСМ со послаба улога во коалицијата дури и од НСДП на Тито Петковски која е една од најголемите виновници за губењето на власта на СДСМ во 2006 год.
Еве уште еден типичен пример. Бранко Црвенковски им го наметна на сопартијците Стефчо Јакимовски како голема политичка ѕвезда во преоден рок и со тоа навреди и омаловажи многу видни членови на СДСМ особено во Скопје. Но изостана вистинска реакција помеѓу членството затоа што сите се плашеа од авторитетот на Папата нели. Видовме како неславно заврши политичката кариера на Бранко Црвенковски, а партијата доживеа колапс.
Воопшто, лошите кадровски решенија карактеристични уште од времето на поранешната држава, а особено по осамостојувањето на Македонија во многу придонесоа за забавениот развој на демократските процеси и побрзо приклучување кон евроатланските структури.
На Македонија сè уште насушно и се потребни политичари реформатори, демократи, просветители затоа што самопрокламираните технократи, опортунистите, популистите, демагозите, националистите, видовме до каде ја дотераа државата.
Затоа мој совет е да не се брза по секоја цена само да се избере било какво решение. Подобро да нема избор отколку да се избере решение кое ќе ги задоволи можеби интересите на партиската врхушка, но нема да биде добро решение за иднината на партијата и државата.
И на крај еве и два предлога за кои вреди членството да дебатира и да проценува дали се добри решенија. Доколку преферирате тоа да биде човек модерен политичар кој потекнува од ВМРО-ДПМНЕ и ги поминал сите партиски скалила на градење кариера мој предлог е Никола Димитров, а доколку пак преферирате идниот лидер сепак да биде некој кој ја поминал политичката академија на ЛДП мој предлог би бил Трајко Славески. Размислете.