Ех, да бев во новото мнозинство од 67 или 69 пратеници, сеедно…. Без оглед на пучот што го спроведува претседавачот со конститутивната седница на Собранието на Република Македонија, Трајко Велјаноски, без оглед на тивкиот државен удар на човекот што ја узурпира институцијата Претседател на Републиката, Ѓорге Иванов, без оглед на наредбите на нивниот бос (според европратеникот Флекенштајн)… Граѓанките и граѓаните на Македонија веќе ќе го знаеја составот на новата влада, ќе ги знаеја новите министри, заменици, клучни раководители во окупираните институции… Овие луѓе веќе ќе беа на терен. Не „Влада во сенка“, ами Влада – на сонце, на ачик. Време за да се направи тоа секако имаше, оти од 11 декември поминаа четири месеци.
Секојдневно, со нивните тимови кои треба да ги предводат процесите на ослободување и ревитализирање на институциите и државата, овие претставници на новата власт ќе организираа средби со медиумите и со граѓаните, ќе ги прозиваа узурпаторите, ќе им ги поништуваа и кинеа симболично пред јавноста нелегалните одлуки, а наместо нив, ќе ја нудеа пред граѓаните директно новата визија, решенијата и одлуките во нивните ресори, кои ќе помогнат за надминување на конкретните маки и проблеми на луѓето.
Ќе ја натерав пропагандната машинерија на власта – началниците, буреците, сармите, сирењарите, бетмените, киклопите и другите медиумски слуги на МВРО, да дебатираат за новите функционери и новата влада, за нивната способност, за нивните предлози… Макар и „на нивен начин”, да ги плукаат, напаѓаат, клеветат и навредуваат без осет и усул, како што правеше власта на ВМРО-ДПМНЕ во изминатава деценија (и прават сè уште) со стотици граѓани, активисти, новинари, интелектуалци, научници, јавни личности, кои, без оглед дали се работи за припадници на опозициските партии или само луѓе кои мислат поинаку од власта, само поради несогласувањето со власта, се соочуваа со хајки, насилство, напади, омраза против нив…
Со тоа, сепак, и покрај валканиот терен, на кој и онака играме повеќе од една деценија, ќе се дебатираше за нешто што е реално, а не за имагинарни опасности, како „Тиранската платформа“ „федерализацијата“, „кантонизацијата“, „албански јазик во Струмица“, „пет илјади евра за незнаење албански јазик за Македонците“ и слични глупости… Ќе диктирав јавна агенда, и немаше да дозволувам јавноста и мнозинството граѓани да „трчаат” зад пропагандата на медиумските началници на автократската власт, и со денови и месеци, да се трујат со нивните вештачки генерирани опасности, настани, стратегии, протести, теми…
А овие, новите функционери, ќе мораше да издржуваат пристојно на критиката, ќе одеа на дебати дури и кај началничките медиуми и ќе одговараа пред јавноста, како што личи на одговорни јавни функционери, а не како оние од институциите узурпирани од МВРО-ВМРО (како што самата призна Јанкулоска во еден од објавените прислушувани разговори), коишто 10 години крадеа од граѓаните и бегаа од дебата со неистомислениците и политичките противници, од ненарачани прашања, од критички медиуми и новинари… Во пракса ќе го понудев новиот, човечки лик на новата власт. Ќе го доловев животот, во живо.
Ќе одговорев соодветно на циркусот во парламентот. На пример, на дискусиите на Илија Димовски и неговите сопартијци, кои нели, многу сакаат да дебатираат, по 10 години бегање од дебата, наместо со зборови, ќе им одговорев со подарок – ролна тоалетна хартија, за да може на неа Димовски и неговата братија да си ги пишуваат репликите, контра–репликите, процедуралните забелешки, со или без фуснота…
Ех, да „бех“… Но, не „бех“. По сè изгледа, не бев ниту јас, ниту оние 700.000 гласачи кои гласаа за промени. Како да не се случило ништо на 11 декември. Четири месеци гледаме како нашиот суверенитет и волја се газат. Не ме чудат оние кои сакаат да се спасат од криминалот. Ме чудат оние, на коишто им е делегиран суверенитетот за да ја направат промената, а кои не преземаат ништо значајно и конкретно во тој правец.
Кризата трае, луѓето секој ден се сè повеќе разочарани. Сега, дури и да „победиме“, не знам дали воопшто ќе се радуваме. Имам впечаток дека и овој пат, откако граѓаните неколку години ја трчаа храбро и посветено битката за слобода, некој сака таа победа да им ја украде, да ги испрати на „одмор“, до наредните избори. Оти, по сè изгледа, не чини народот да се „замара“ со политика и со големи работи. Не чини газдите на државата да се занимаваат со нивната сопственост и „бизнис“.
Ех, да „бех“… Но, не „бех“. Затоа што, „има кој да мисли за нас“, или, што би рекле далматинците, „седи ди си, и за ди си – ниси“… Веројатно ќе биде така, до новиот повик за освојување на улиците, кога нашето мнение и ангажман ќе станат повторно „важни“. Секако, ако дотогаш не избегаме од овие убавини, или, ако има некој останат да одговори на „повикот за слобода“.