Анализирајќи ги последните локални избори во Република Македонија и резултатите од гласањето, неопходно е да се вратиме две години назад, за конечно да им се разјаснат работите на оние на коишто сѐ уште не им е јасно, и да се наречат работите со вистинското име. Во интерес на понатамошното следење на движењето на општествено политичките настани, коишто, насетувам, ќе бидат уште поинтересни во смисла на одмотување на едно многу замрсено коалициско клопче.
Ќе почнам со едно прашање, за целата јавност, без исклучоци: Дали навистина мислите дека во Македонија конечно се случи неетничко гласање?
Можеби. Ако се земе предвид дека тоа беше задача којашто им ја поставија коалициските партнери на своите гласачи. Што значи дека тој дел од гласовите беше од утилитарно опортунистички карактер, во смисла – ќе се согласиме денес дека сме си потребни едни на други, за „општо“ добро и подобрување на општествената слика пред слепите при здрави очи – таканаречени, самопрогласени суперпознавачи на граѓанското чувство и делување по тоа чувство. Секако, ќе бидеме фалени и воздигнувани од одредени „брендови“ на опинионмејкери, дека конечно го постигнавме она што го почнавме пред, и дефинитивно на 17 мај, 2015 година, кога на општонародниот повик од г. Заев за масовно присуство на улиците на Скопје, односно пред „ружна ви е владата“, се приклучи навистина импресивна маса граѓани. Не толку импресивна во однос на бројката, колку што беше огромна позитивна општествена енергетска инекција врз улиците на градот, во однос на шаренилото од мултиетничноста. За мене, тоа што се случи тој ден, беше вистинската Шарена Револуција. Ако се случи нешто од историска важност во Македонија, во последниве неколку години, тоа беше токму 17 мај. Последиците на сѐ што следеше по тој ден, ги живееме во форма на секојдневна ( за еден дел од граѓаните) горчлива порција на реалноста наречена „конечно демократска и слободна Македонија“. За случувањата, одлуките и резултатите од тие одлуки, знаеме по лично доживување на истите, и од мноштвото ставови искажани што во форма на колумна, што во форма на дебата или на монолог.
Македонија нема да биде слободна ниту откако ќе се санкционираат злосторниците од ВМРО-ДПМНЕ, чиишто апсења нетрпеливо се очекуваат од граѓаните, небаре со нивното апсење ќе се среди состојбата во земјата. Да, санкциите се повеќе од неопходни, затоа што секој што ги прегазил законите и газел по достоинството на граѓаните, треба да одговара пред законот. Звучи школски, но во суштина, тоа е тоа. Со посебен акцент на СЕКОЈ. Причината зошто Македонија нема да биде слободна ниту откако ќе се санкционираат злосторниците од ВМРО-ДПМНЕ, е во акцентот погоре. Во земја каде што претседател на Собрание е Талат Џафери, а за градоначалник на една од општините на главниот град се кандидира Јохан Тарчуловски, не може да има слобода, но секако дека од одредени групи ќе се нарече демократија. Собрание составено од криминалци, е Собрание на меѓусебно избрани. Држава со граѓани растргнати меѓу себе и партијата, не е држава. Граѓани што не гласаат за себе, се само бројка…