„Земјата има 40 телевизии и нешто на 60 радио станици! Колку само за потсетување, без да навлегуваме во детали што се горе-долу познати, телевизиите со национална фреквенција беа поделени на оние кои во еден миг имаа пари, односно го грабнаа најголемиот колач во транзицијата, во првата акумулација на капиталот во малата Македонија“, пишува Љубомир Костовски во анализата „Борба за затворено општество: Медиумски простор со еднонасочна идеолошка радијација“.
Во контекст на плуралноста на медиумскиот просотор и колку тој е независен и слободен, Костовски размислува од аспект на сопственоста на медиумите и влијанието кое го имаат во јавниот дискурс.
„Единствено телевизијата А1 се базираше на странска инвестиција од „Фондацијата Сорос“ со провидно покритие низ пилешките копани на газда Велија Рамковски. Потоа дојде Сител која се базираше на фудбалот (стадионот како голема подарена деловна зграда, а тука се и парите за донирање на развојот на фудбалот што се претворија во пари за телевизијата), потоа Телма која се базираше на монополот за увоз и дистрибуција на горива на Макпетрол. Канал 5 која на стартот ја држеше една сметководствена фирма, но сопственикот потоа ги водеше финансиите на ВМРО-ДПМНЕ, во чија влада сопственикот беше и министер.
Ова прашање, едноставно така, се тркала со години, повеќе од три децении и има сериозно, стравотно, па и пресудно влијание во сите изборни процеси. Преку медиумите, било да е тоа МТВ или телевизиите со национална фреквенција, потоа оние со кандидатски статус за таа позиција, а секако и регионалните, се фатени во клештите на политичките партии или, да бидеме поконкретни, главно на една партија со своите коалициони партнери – ВМРО-ДПМНЕ. Кога говориме за македонскиот блок, се разбира“, вели Костовски.
Борба за затворено општество: Медиумски простор со еднонасочна идеолошка радијација