Пролонгирана политичка криза, етнички прашања секој ден на „мени“, за појадок, ручек и вечера, селективен патриотизам, борба за поудобна фотелја, националистичка манипулација како македонска, така албанска, говор на омраза, некомпетентни политичари, политичка култура на апатија, зачинета со демократскиот зачин – „протести“…
А, она што треба да направиме е да застанеме за момент и да се прашаме, што ни се случува?
Од Шарена стигнавме до Црна револуција, од сплотеност – до омраза, од казна за криминалот – до потенцијално редефинирање на законите, од желба за конструктивни промени – до целосна деструктивност.
Време е граѓаните на оваа земја да станат малку поодговорни кон иднината на наредните генерации. Треба да сфатат дека патриотизмот не значи љубов кон географската одредница за оваа територија, туку љубов кон луѓето кои живеат тука, почит, квалитетно образование, добро здравство, систем што функционира и што нуди реални шанси за младите, систем што ги почитува граѓанските права, што ги почитува и валоризира работниците, што работи секојдневно на намалување на сиромаштијата и на коефициентот на нееднаквост, на надминување на културните разлики и на индивидуалните и колективните стереотипи…
Ако сакаме да градиме мостови на добра комуникација и заеднички живот и да бидеме меѓусебно перцепирани како еднакви, треба да работиме заеднички на тоа поле. А, заеднички значи кога критикуваме да ги критикуваме сите, а не да се повлекуваме кога станува збор за припадник на иста националност… Да прекинеме еднаш и засекогаш со супериорноста, да станеме повеќе свесни дека на Македонија ѝ треба мир, разбирање, љубов и градење заедничка општествена реалност.
Потребна ни се, сега непостоечката – социјална држава, профил на политичари кои управуваат со земјата на чесен начин, според концептот на граѓанско општество. Потребно ни е да се работи со младите и врз перспективите. Зборот перспектива, покрај тоа што убаво звучи, упатува на можностите кои луѓето, а особено младите, ги имаат за личен и професионален прогрес, нешто што во Македонија, иако е во зародиш, со ваквите негативни феномени може само да добие негативен тек.
Ако политичарите ни се карикатури, а политиката ни се сведува на пазарење, зошто сме оптимисти дека сме само на чекор кон подобро општество?
Во овој момент, од нашата реалност, кога дел од младите се полни со етничка омраза, дел се заминати од земјава, а голем дел од нив се крајно незаинтересирани за политичката и севкупна општествена состојба. Или се полни со себеси и само со себеси…
Се прашувам колку делчиња од мозаикот треба да се пронајдат за да почнеме одново да ја градиме Македонија со поздрави, поцврсти темели, со повеќе емпатија, одговорност и компетентност?