Пишува: Сашо Орданоски
[dropcap]Г[/dropcap]о гледам Петре Шилегов во последниве недела-две во неколку јавни настапи: градоначалник е еден месец, а од него се очекува сите наталожени проблеми во главниот град Скопје веќе да се разрешени! И нема тука што да ни се правдаш дека си одвај неколку недели влезен во кабинетот и дека држиш состаноци и „правиш анализи“ (!) – решенија, решенија, решенија, ОДМА, СЕГА, ВЧЕРА и ВЕДАШ!
Некако, ми се чини, кон Шилегов како да постои посебно резервирано количество на нервоза, па и нетрпение во јавноста. За тоа можеби има неколку причини…
Од една страна, тој негува еден „адвокатски“ конфронтирачки политички стил, како да е во судница во расправа „член по член“ со тужбената страна, фајтерски, но и често со лабави шпекулации и по малку опуштени досетки, повремено кафеански жовијален, како Б.Ц. во помладите денови. Има во тоа и нешто од неговата политичка биографија: може да биде пратеник, претседател, градоначалник или генерален секретар на Обединети нации, нема проблем, само ако каже партијата. А и никогаш со одговор „не знам“, дури и кога тоа би му личело да го каже, за да избегне бла-бла-бла коментирања.
Се разбира, луѓето не сакаат сезнајковци. (Освен вакви како нас, „колумнисти“!)
Од друга страна, фер е да се каже дека граѓаните на главниот град – а, следствено, и „надлежните“ новинари – Шилегов го доживуваат како легитимна цел за сопствено дефрустрирање, заради со години натрупаните еколошки-градежни-сообраќајни-транспортни-неотчетни-естетски-културно-политички незадоволства од бригадирското владеење на палирот Коце и неговата ударничка урбано-мафијашка дружина. Сега Шилегов на многумина им доаѓа како некаква вреќа за боксирање и лименка за шутирање по удолнината на долгогодишната скопска стиропор-урбанизација.
И, потоа, се разбира: загадениот воздух во Скопје! Ние, скопјани, уживаме да ги малтретираме нашите градоначалници заради катастрофалниот квалитет на воздухот што го дишеме, ама продолжуваме да пушиме, да возиме дизели со датум на производство од минатиот век, да палиме гуми, отпадни масла и пластика за греење, да инсистираме со автомобил да дојдеме до скалите и вратата низ која треба да влеземе, па макар се паркирале и во ходникот на зградата, поминувајќи преку тревникот пред неа… А во зградата да коментираме дека „надвор не се дише“!
Затоа и мислам дека, за да „преживее“, на Шилегов му требаат радикални решенија во повеќе области од животот на градот – за малку ќе се впуштев во набројувања и објаснувања, во „солење памет“ како и што би можело да се направи, иако градоначалникот, сигурен сум, околу себе има доволно луѓе со тој вид на стручна и урбана имагинација. Некои од тие решенија се евтини и брзи, други бараат милионски инвестиции во повеќе идни години. Но, чинам дека граѓаните на Скопје се подготвени да прифатат и ризик по сопствениот комодитет и нови задолжувања, само за да видат дека нешто, навистина, се менува.
На што мислам? Па, на пример, не знам за изградба на метро или некаков друг шински превоз во ниту еден град во светот (а ги има многу како Скопје, кои немале ни задоволително решени канализациски мрежи!) што не го довел градскиот буџет до банкрот – таквите проекти, во принцип, не се ниту исплатливи, а уште помалку сообраќајно пријатни за генерацијата што ги гради! Но, банкротите и сообраќајниот хаос се забораваат за пет-десет години, а метроата (добро де, и исплатата на долговите) остануваат во наредните сто; но, историјата на тие градови се дели на пред и по остварувањето на таков некаков проект.
Впрочем, кога скопјани како овчички со години си се согласуваа на бесмислието од милијардата евра потрошена на „Скопје 2014“, верувам дека повеќето ќе се согласат следната милијарда да биде потрошена на иновативни проекти што на градот одамна му се потребни.
Затоа и треба да го охрабриме нашиот градоначалник: Ајде, Петре, пливај храбро, оти поројот и просечноста ќе нѐ удават, водата ни е дојдена до нос!
Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 12 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.