Секогаш кога со колегата се подготвуваме да направиме анкета, очекуваме да го слушнеме и најтажното од нашите сограѓани, и како по обичај, се правиме дека сме подготвени за сè што можеме да слушнеме, ама речиси никогаш на крајот не завршува така.
Секогаш тргнуваме со помислата да најдеме некоја приказна вредна за слушање, со надеж дека ќе направиме некоја промена, и секогаш, ама буквално секој пат, без исклучок, сфаќаме дека не зависи нешто многу од нас, а среќни сме за секое влијание.
Така и денеска. Излегуваме и најпрвин не пречекува една жена која продава билки, ја слушам како му објаснува нешто на еден дечко: „Лоши времиња дојдоа, многу лоши“. И му враќа кусур.
Веднаш до неа, на помалку и од еден метар, е друга жена која секојдневно питачи и ни се обраќа со зборовите: „Помогнете, Господ здравје ќе ви даде.“
Анкетите кои обично ги правиме се на некоја политичка тема. Не дека така мора, или единствено тоа нè интересира, туку, едноставно, затоа што македонското општество е задушено од политика. Буквално е навлезена во секоја пора од општеството. Каде и да се свртиш, десно или лево, немаш многу корист.
Ова ме потсети на разговор со една моја пријателка, која еднаш ми кажа: „Македонија е многу сиромашно општество, и тука сите луѓе се политички аналитичари, сите се разбираат во неа. Ама тоа е… Сиромаштија! Да имавме пари, немаше да се замараме со политика.“
Единствен начин да преживееш во оваа држава, да бидеш дел од оние 1.000 луѓе кои добро живеат, е задолжително да се занимаваш со политика. Да не почнуваме да зборуваме за партиските книшки и за сите оние работи кои треба да ги правиш за некого, само да стигнеш до парче леб.
Еден човек со кого разговараме денеска на анкета, не сакаше да го снимаме со камера, можеби се плашеше некој да не го види, па да го обележи како лев или десен, па потоа да си има проблеми, онака како што тоа знае да се случува кај нас. Имаше неколку добри поенти кои ни ги кажа.
„Јас морам да работам дупло, за да имам пари и за нив“ и „Повеќе немаат што да крадат од граѓаните тука во Македонија, па навлегуваат сега и во сите фирми“, ни вели додека дели летоци за една приватна фирма.
Се прашувам, кога ќе дојде живот во Македонија? Не оној кој го ветуваа политичките партии на последните избори, во тоа не ни верував, никогаш не им верувам… Кога ќе кажеме дека сме добра држава, кога ќе имаме останато дел од платата на крајот на месецот и ќе си овозможиме некои задоволства, а да не треба да собираме пари со месеци? До кога ќе кратиме од нашите усти, затоа што нема да стигне за сметки и за бензин?!
Можам и до утре да седам и да набројувам примери од приказни кои ги гледам, слушам и живеам во ова општество, ама сакам да завршам со дел од текстот на македонскиот бенд „Бернајс Пропаганда“ кој најубаво ја опишува ситуацијата во која се наоѓаме:
„Дали патриотите по секоја цена, вљубени се и кога земјата е болна? Се плашам да скапувам во ладната земја, и црвите долу заземаат страна. Копајте славни скелети, за неславна иднина која трае не скапува!“