Што се случува во Русија, кои се проекциите по походот на платеничката војска на Пригожин, како тоа ќе се рефелектира понатаму во однос на руската агресија врз Украина, се дел од аспектите што ги опфаќа анализата на Љубомир Костовски „Пригожин ante portas“.
Во тој контекст одвојуваме дел од анализата кој го отвора прашањето за моќта на Путин и неговата диктатура:
Ханан во однос на дејствијата на овој настан, кој е без сомнение историски, иако траеше ден и половина, е дециден дека „ова е почеток на крајот за Владимир Путин, без оглед на одлуката на Евгениј Пригожин да се сврти…“
Моќта на Путин, според Ханан (реформатор кај британските конзервативци и колумнист на „Вашингтон егзаминер“ и лондонски „Телеграф“.), почива во проекцијата, пропагандата, сликата на непобедливост. Сега, одеднаш, завесата се откина, откривајќи го Волшебникот од Оз како мал, просечен, исплашен човек.
Однадвор, диктатурите можат да изгледаат монолитни, резонира Ханан понатаму. Една од причините поради кои западните кремљолози не успеаја да го предвидат крајот на Советскиот Сојуз беше тоа што малку знаеја за нужно тајните ривалства во него. Никој од нив не предвиде дека главниот инструмент за распадот на СССР ќе биде Руската Федерација на Борис Елцин.
Денес, истата Руска Федерација се појавува обединета. Рејтингот на Путин се движеше околу 80 отсто, а неговите најгласни противници се во егзил или во затвор. Нема значајни опозициски партии или критички весници. Луѓето се собираат кај нивните лидери за време на војната, а ефектот на санкциите беше зајакнување на контролата на Путин врз економијата, смета тој Ханан.
Овој автор кога ја отвора „конзервата на моќта“ на Кремљ, говори за силовиците. Ние би рекле дека се тоа моќници на дуплото дно на државата, а Ханан тврди дека тие „ја чувствуваат неговата ранливост и склучуваат сојузи како подготовка за транзицијата, иако генералите и адмиралите кои ја држат другата половина од нуклеарните кодови сè уште би можеле да маневрираат“.
Овој многу цитиран колумнист оценува дека „можеби девет од руските региони и републики би можеле да бидат подготвени да распишат референдуми за независност, бидејќи им е доста од московската клика која ги зграпчува нивните природни ресурси, ги регрутира нивните млади луѓе и не им нуди ништо за возврат.
Тука се вбројуваат и големите корпорации како Гаспром, како своевидни држави во држави, кои градат приватни армии, веројатно во очекување да мора да ги бранат своите средства со сила заради хаосот што би следел ако слабее власта на Путин. Не постои никаква контрола врз единиците на Кадиров, кои се колку и оние на Пригожин, а се проценува дека дури и министерот за одбрана Шојгу (според белградски Н1) има своја бројна преторијанска гарда.
Кај путинистите во балканските медиуми (ах, колку само ги има) главна и единствена вест од последниот викенд во однос на руската криза им беше дека во Вагнер центарот во Санкт Петерсбург се најдени 40 милиони долари; истите беа објаснети од Пригожин, кој преку својот канал на Телеграм објасни дека се работи за платите за неговите војници што тие треба да ги земат на крајот на месецот. Изворот на неговите средства се од експортот на насилство на Блискиот Исток (Сирија) и Африка (нафтени извори во Либија и рудници на злато во Судан). Неговата милитаристичка корпорација поседува една воздухопловна база во Централноафриканска република (ЦАР) и една голема касарна на границата на ЦАР со Судан! Поседува најмалку еден голем товарен воздухоплов од советско производство.
Тој никогаш не бил во најтесниот круг на Путин, кој главно го сочинувале поранешни офицери на КГБ во Ленинград. Сепак, Путин, чија параноја се протега на дишење специјално прочистен воздух, немаше да ги довери своите кујни на некој што не му е сигурен.
Дел од анализата „Пригожин ante portas“
Дозволено е преземање на текстот според лиценцата Creative Commons 4.0. | Извор: CivilMedia
