-Пропозицијата на македонскиот политички модел е релативно едноставна равенка што се темели врз теоретската и практичната разлика помеѓу патриотизмот и национализмот: колку повеќе граѓани, во политичка смисла, пред сѐ, ќе се чувствуваат лојални кон државата и нејзините институции, толку помалку граѓани, пред сѐ, ќе ја ставаат својата етничка припадност како примарен принцип на политичка лојалност. Тоа го зачувува уставното унитарно уредување на државата и нејзиниот либерално-демократски карактер, каде индивидуалните права се највисоко заштитени низ функционирањето на правната држава, со негување и унапредување на културните колективни идентификации.
-Трикот во горниот куп зборови е во тоа државата да е привлечна за мнозинството нејзини граѓани без потребата тие својата национална припадност да ја мобилизираат како примарен начин за политичко делување. Останатото е прашање на стандардните демократски политички малверзации и надмудрувања.
-Ова, воедно, е и најкраткиот опис на повеќето реформи на кои инсистира ЕУ за да се интегрираме во неа. Направете пристојна функционална држава за вас, самите – велат од ЕУ – еве ви и пари и стручна помош и редовен мониторинг и сет од стандарди во која област сакате, а после е лесно да влезете во Унијата…
-Долг и валкан се покажа тој процес, во којшто не знаеш низ годините кој кого повеќе фолира и изневерува, дали ние нив или тие нас. Има во тоа многу двојни стандарди, неисполнети ветувања и обострано лицемерие. Во Македонија (особено меѓу етничките Македонци) расте ставот дека „Европа е курва“ и „американска пудла“ и дека е можеби време да… Никој не знае точно што, ама нешто цинично, пишува меѓу другото Сашо Орданоски во колумната со наслов: „Парастос за македонскиот либерализам“.