ДРАГАН МИШЕВ
Во стилот на познатата реплика од филмот „Маратонците го трчаат пошесниот круг“, една неформална група пензионери ( академици, поети, попови) – „во цветот на староста“- потпомогнати од „подмладокот“, двоецот адвокат Менкиноски/митрополит Григориј, во 2025 година се сетија што преживеал македонскиот народ во 1948, па решија да упатат официјален повик до меѓународната заедница за прогласување на 18 јуни како меѓународен ден за осуда и спречување на геноцидот врз Македонците.
Иницијативите се сосем легитимни, но во случајов се поставува прашањето, зошто чекале да навлезат ви 7-мата и 8-мата децнија од животот, за да се сетат на ваков чин?
Иницијаторите, академиците Љупчо Коцарев (70), Катица Ќулавкова (73) и Ѓорги Поп-Атанасов (85), поетот Ефтим Клетников (79), архијерејот на МПЦ – митрополитот Петар (79), имаа повеќедецениска можност да состават ваква резолуција, но, изгледа тогаш, залегнати во удобностите што им ги пружаше македонската држава (било независна, било во склоп на претходната федерација), немаа некоја особена желба и интерес да се занимаваат со прашања кои не им се вклопувале во сопствениот лукративен интерес.
И сега, додека од досада ределе домино на клупа под дебела сенка во паркот, им светнало: Ајде една резолуција, институционално да го превенираме геноцидот врз македонскиот народ, додека сме уште млади.
Текстот е личен став на авторот.
