пишува: Сашо Орданоски
[dropcap]В[/dropcap]о политиката, како и во животот, оптимизмот е важна работа – тој, често и наспроти шансите за тоа, ги движи работите кон посакуваниот исход. Антонио Грамши има речено дека песимизмот му припаѓа на интелектот, а оптимизмот на волјата. Затоа, токму оптимизмот е клучната енергија за чијашто наклонетост се борат политичарите на избори: тие се практичарите кои сакаат светот да го променат; неговото толкување, ако се паметни, му го оставаат на филозофите. Тоа е така бидејќи во основата на занаетот на политичарите е, занимавајќи се со мобилизација на нејзината волја, публиката да ја множат – во основата на повикот на филозофите, пак, е публиката ја делат, бидејќи апелираат на нејзиниот интелект да размисли, да се определи, да заземе страна. А поделена публика значи помалку изборни гласови.
Затоа е политиката, по дефиниција, професија за ширење оптимизам – оптимизмот ја множи, наместо да ја дели, гласачката поддршка! Сè уште не сум чул дека некаде во демократијата некој победил на избори ветувајќи го крајот на светот. Победуваат оние кои, ветувајќи дека ќе ја направат нацијата повторно голема, со тоа можеби и навистина да го предизвикаат крајот на светот. Но, публиката, гласачите – народот! – сакаат да слушнат дека иднината токму ним ќе им се насмевне, оти секогаш преферираат да се почувствуваат како будали поддржувајќи ги оптимистите, отколку да излезе дека биле во право верувајќи им на песимистите.
Па, тогаш, зошто речиси никој од нашите македонски предизборни билборди не ни се смее? Кога ќе ги погледнете тие големи постери и интернет прозорчиња, најголемиот број од кандидатите кои ни се нудат се намуртени мажи со испеглани фото-шоп ликови. Најдалеку во насмевката е отиден Аце Коцевски, старо-новата надеж за градоначалник на Велес, чија уста ми се виде, се надевам со право, најоптимистички оптегната. Петре Шилегов е како Мона Лиза, со резервирана насмевка во некаква покерска оптимистичка „најава“, како да знае нешто што ние допрва ќе го откриеме. Неговиот конкурент Коце Трајановски, пак, навистина изгледа како костумосан водоводџија појден на некаква партиска митинг-комеморација на која Груевски повторно оптимистички ќе ги убедува дека работите само изгледаат привремено безнадежни, но кому на виснатата фаца му пишува дека е свесен дека сите градски цевки му се затнале и дека наскоро и тој, како и Грујо, ќе остане без работа. Всушност, со оној слоган на ВМРО-ДПМНЕ – „Секогаш работа, секогаш Македонија“, што е една ужасно песимистичка тавтологија! – и не можеше да се очекува да им се падне пооптимистички изборен број од баксузниот 13.
Додуша, некој беше рекол дека и оптимистите и песимистите имаат свој општествен придонес: „Оптимистите измислија авион, песимистите падобран.“ Откако летоска се смени пилотот во македонскиов политички авион – ах, тој Заев, тој авијатичар кој заразно шири оптимизам! – се зголемуваат очекувањата дека на овие локални избори падобраните ќе им требаат само на оние кои на нашата иднина гледаат со носталгијата на сопствената доскорешна неприкосновена моќ. Тоа е она идно-минато време, специјалност на македонскиот оптимистички политички дух, кој знае дека ѕвездите најубаво се гледаат во потполн мрак.
Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 11 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.