Ни рекоа дека не заслужуваат да им обрнеме внимание, дека не се на нашето ниво, дека преку нас се обидуваат да привлечат внимание и да изнудат некое лајкче, а можеби и да инкасираат некој денар од лево-десно. Јас се согласувам со сите констатации и најчесто ги игнорирам, но сфатив и дека понекогаш треба да им се покаже каде им е местото – в ќош! Добро е тоа, за здравјето на јавноста, кога веќе јавното здравје отиде по ѓаволите.
Како и да е, нема ова писание да го трошам на некој од нив поединечно. Нема да им ги споменувам имињата, а нема ни да ги тужам, бидејќи гледам дека судството сѐ уште ни светка со сјајот на Сфаровски. Навистина не се вредни за моето внимание како поединечни мизерии. Повеќе сакам да пишувам за нив како за појава. Грда појава…
Тоа се никаквеци и паланечки рекетарчиња, еден полусвет кој се накоти во долгите години медиумски мрак. Овие човеколики (и не толку човеколики) суштества вегетираат на главните сообраќајници на јавноста, како плевел во постапокалиптичните сцени во филмовите. Тие се жители на мочуриштето на разореното општество во кое нема интелигенција, туку сплет од ниски страсти и основни пориви за одржување. И така, режимот ги изнедри овие мутанти во социјалната лабораторија, каде што имаа посебно место – играа за режимот, а глумеа опозиција. Сега се веќе набабрени, мрсни гадинки кои се закачуваат на здраво месо и цицаат крв.
Редат зборови чие значење не им е потполно познато, нивните мозочиња се закржлавени, а душите им се загадени… Се расфрлаат со пораки, пароли и морализми, а речникот им е кочијашки. Многу се „загрижени“ за слободата и правдината. Дел од нив „се грижат“ и за животната средина. Всушност, ним не им е грижа за ништо и за никого, бидејќи се болно зависни од својата неспособност да станат вистински личности. Не им е грижа дали ќе доведат некого во опасност, затоа што се неодговорни и плитки. Кликовите на Фејсбук за нив се единствената амбиција и мерило за успех. Не знаат што значи работа. Далеку се од интелигентни. Тие се како партал во центрифугата на настаните, без контакт со реалноста.
Талкаат по улиците без компас, за гага пијачка би дале сѐ, буквално. Имаат матни зделки зад себе и секоја ноќ се молат да ги одмине чашата, да се извлечат од обрачот кој се стега околу нив. Очајнички се обидуваат да се прикачат на некоја композиција, макар и како дамка од птичји измет на тркалата, па така да преживеат уште некој ден, во некое топло општинско или владино катче. Ден за ден, им минува времето во тегобни и бессони ноќи во кои не знаат што да прават со својата самотија, немир и страв да не бидат разобличени. Срам немаат, не знаат што е тоа. Но, се плашат за своите бедни кожички. Бидејќи, до толку знаат – за нив останува само рекетот и ситните, лигави одмазди до крајот на нивните мизерни животи, ништо друго.
Да. Грди се и осамени. И не можат да си помогнат. Безначајни и штетни, но и упорни, како прашината која постојано се собира на полиците. Бесрамно лажат, вулгарни се и евтини. Конфузни, фрустрирани и неодговорни аматери, желни за внимание… Се прашувам, ги знаат ли по дома што прават? Или сите кренале раце од нив, додека тие се манијачат во својот осамен свет во кој нема луѓе, туку само сеништа и пакост… Шљам!
објавено во Плусинфо и Слободен печат (4/11/2017)