ЏАБИР ДЕРАЛА
Кампањата со омраза, навреди и лаги против мене продолжува. Интересно е да се забележи дека секогаш кога организацијата што ја претставувам излегува со супер видливи и влијателни содржини и пораки, таа кампања се засилува. Така, иницијативата за промоција на правото на глас, извештаите од изборниот мониторинг, анализите на руските хибридни тактики и пораките за ставање крај на етнички мотивираната омраза и насилство, како и редовното известување за руската агресија против Украина и демократскиот свет – секогаш добиваат „амин за јуриш“.
„Јуришните одреди“ на антизападната, националистичка пропаганда не се особено креативни. Нивните напади се примитивни и простачки, а дозата на лаги и потпалувачки говор и закани се јасни и целосно разуздани, лишени од манири, писменост и смисла. Чиста омраза.
Јас сум малку на социјалните мрежи. Веројатно не трошам повеќе од 15-20 минути дневно на сите заедно: Фејсбук, Х, Инстаграм, Тред, Редит, Телеграм, ТикТок… Да, имам профили на сите тие платформи, па и повеќе. Неспоредливо повеќе screen time трошам на Вашингтон Пост и другите претплати што ги имам.
Сепак, една од моите работни задачи е да бидам информиран за трендовите, наративите и главните пораки на сите учесници во јавната и политичката комуникација. За тоа се грижи вредниот мониторинг тим на ЦИВИЛ. Тие ги следат содржините на социјалните мрежи и во медиумите, ги архивираат дезинформациите и говорот на омраза, ги анализираат и прават дневни извештаи. Па, меѓу другото, читам дека повторно споделуваат скен од мојата лична карта, како и во 2017 година, за што и тогаш, а ниту сега, институциите не мрднаа со прст.
Секој ден ми се закануваат дека ќе ме убијат (никој со прст не мрдна)… И така во недоглед. Секој ден, секоја ноќ.
За да биде повесело, денеска ќе одберам еден „спонтан“ разговор на социјалните мрежи што беше забележан во еден од извештаите од архивата на ЦИВИЛ. Заканите по мојот и животот на моите колешки и колеги ќе ги изоставам, не сакам да им придавам поголемо значење од тоа што го имаат.
„Каде е Џабир Дерала“, прашува еден мој „фан“ (анонимен, се разбира). Па онака „спонтано“ се редат одговори од други мои „фанови“ (анонимни), каде што се вели дека се кријам и слично. На крајот од тој „спонтан“ дијалог, еден/една вели „него прв ќе го апсиме“.
Зошто се прашуваат каде сум? Пораката е дека сум невидлив или исплашен. Целосно неточно, по сите основи.
Десетици илјади луѓе ги гледаат моите видео пораки деновиве, речиси секој ден пишувам текстови што допираат до исто толку луѓе, учествувам на панел дискусии, давам изјави за домашни и странски медиуми, организации и универзитетски центри, моите анализи и опинион текстови се дел од неколку њузлетери што слетуваат во инбоксот на илјадници луѓе – а тие прашуваат „каде е Џабир Дерала“.
Иако изгледа смешна, оваа комуникација не е наивна, особено затоа што е само една од стотиците слични, но и многу повеќе насилни закани што се упатуваат буквално секој ден на моја и на адресата на прогресивните поединци и групи во земјата. „Спонтаноста“ тука е проѕирна маска. Не се толку вешти, ниту пак креативни за да постигнат ефект. Одамна се прочитани.
Да погледнеме во каков амбиент се одвива оваа кампања. Што (не) прават оние што се платени за справување со ова зло?
Судовите и полицијата, саморегулаторните и регулаторните тела, организациите за човекови права, државните агенции и комисии – со ретки исклучоци – пропуштија да одговорат соодветно на хибридните напади и грамадните бранови од лаги, теории на заговор, омраза и закани по животот на јавните интелектуалци и прогресивните медиуми и граѓански организации.
Зошто молчат?
Некои молчат (или не постапуваат) од страв. Други затоа што доброволно или заради пари носат руска „ушанка“ и чие политичко и идеолошко срце бие во Кремљ. Трети се изнедрени од генерациите националшовинисти кои беа негувани со децении наназад. Дел од нив (не мал) се добро платени за тоа што (не) го прават. Затоа молчат.
Каде се?
Можете да ги најдете во сите политички, академски, медиумски и граѓански ентитети низ целата идеолошко политичка палета во општеството.
Ги има и во полицијата.
Но мене нема да ме замолчат. Едноставно е:
Можат да го убијат човекот, но не можат да го убијат зборот. Колку и да лажат, лагите ќе испарат пред вистината.
Се кријат зад титулите или таблите со натписи на институциите во кои ги товат своите мешини и смрдливи души.
Но светлината на прогресивните идеи ќе ги спржи и ќе ги фрли во мрачниот амбис на срамот и заборавот.
Што и да направат, што и да напишат – не вреди – бадијала потрошени пари и време.
Институциите нема да постапуваат, судовите ќе судат во нивна корист – залудно.
На слободата, правдата и вистината не може да им се суди. Слободата и правдата го ставаат последниот печат на пресудата на времето и историјата. Сѐ друго е тегобен заборав во кој тие ќе потонат.
И сега: Каде е Џабир Дерала?
Текстот е личен став на Авторот.
