Борбата која ја водевме заклучно со Шарената револуција беше за промена на криминалната Власт, сите оние кои се поставиле над Законот и Уставот да одговараат за своите постапки со правични судења, за разлика од нивните кои беа незаконски и противуставни. Борбата беше – сите оние кои учествувале на било кој начин во практикувањето на таквата власт – да не бидат дел од новата. А секако и да одговараат за сторените злодела. Да не им се дозволи на сите сончогледи да се наметнат и повторно да уживаат.
Дојде промената на Власта. Со промената, сепак, некои работи останаа непроменети. Со тие непромени јас не се согласувам. Секој има право на свое мислење и го почитувам тоа. Јас, како еден обичен граѓанин, го користам своето право на слободно изразување, особено на тоа што не ми се допаѓа. Затоа, како и секогаш, ќе си го кажам моето. Ниту сум молчел, ниту ќе молчам.
Гледам, некои полека ги зафаќа вирусот Бујарохвалоспеви, па ај си реков, да сторам два три превентивни зборој во врска со оваа опасност, пошто за вируси терапија нема.
На пример: Се крчкаше коалиција со Лиле ДОМ и ДС на Павле кои беа дел од Владата која нѐ уништи… Истата Лиле која го напаѓаше СДСМ додека беа тепани и влечени низ Собранието претходниот пат, а знаеме и како делуваше како пратеничка. Потоа влезот во кандидатската листа за Пратеници на Ферид Мухиќ кој ја Шарената револуција, сѐ ова со единствено објаснување “битно да се собори Груевски, по секоја цена”… па Влада со ДУИ (ај ова можда беше изнудено и неизбежно). Нејсе, се случи и Владата, влегоа Пратениците. Во ред, не се помирив со овие претходно наброени состојби но како што вика нашиот народ, ТОА Е.
После неколку месеци следеше радоста за враќањето на Чедо Саздовски во своето јато, оној што ракоплескаше на 27-ми април… Зошто? Затоа што “ќе сме побројни”. Се најдоа оправдувања и за вртењето на криминалецот кој што сѐ не ќе му направеше на Заев, оној кој треба да е во затвор, оној вулгарниот Амди Бајрам. И сѐ ова со зборовите “битно се зголемува мнозинството”… по секоја цена. Факт е дека ова зголемување на мнозинството ќе функционира и покрај моите критики, а и критиките на голем број мои истомисленици. И пак ќе речам, нејсе. Толку е мојата моќ за сега.
Овие денови читам пофални зборови за Бујар Османи. Истиот Османи кој беше дел од владеењето на криминалците, соучесник во разнебитувањето и уништувањето на државава, кој ја зајакна сиромаштијата, кој и сам не знае колку украде, кој до пред некој ден и сам беше критикуван за своето минато. Само како пример, тендерот со вакцини за свинскиот грип, односно неговата лична добивка. Тие обвинувања доаѓаа од неговите сегашни коалициони партнери. Ние очекувавме него да го снема од политичката сцена. А денес гледаме како го издигнуваат на пиедестал. И пак ли? Пак ли само нејсе?
Па добро бе, па не може да забораваме сѐ по секоја цена. Точно, се решаваат битни прашање за нас и нашата држава. Но мора да поставиме граница на толеранција. Мора да се знае кој каде припаѓа. Или барем ако е каде што не треба, тогаш без ловорики.
За мене Чедо, Амди, Бујар се оние кои нѐ доведоа до ова кај што сме. И не им го заборавам тоа. Боли кога гледам како „заради кауза“ го забораваме единаесетгодишниот “придонес” за состојбава. Мораме да стоиме на своите ставови! Ако сме кадарни да се опрајме. А сме. Ама не со криминалци, сончогледи и квази бизнисмени. Тие не се ништо освен остатоци од еден режим чиј дел биле тие и мора секој да си одговара за тоа, соодветно на тежината на вината што ја има.
Работите што поминале не можат да се сменат, знам. Знам, исто така, дека и Лиле и Чедо и Амди ќе бидат во мнозинството, а можеби и други. Но не сите други имаат минато како Амди на пример. Тој исполнува 20 од 10 услови да биде чест гостин на Судовите. Знам дека и Бујар, наспроти минатото, беспрекорно ќе функционира.
Мојата критика е, сепак, добронамерна, за да не дозволиме сите заедно да дојде до некое поместување од патеката која заеднички ја зацртавме. Патека која има премногу трња, но која ќе ја изодиме заради целта кон која тежнееме. А тоа е подобар живот. Живот кој ни го ветивте и кој ние им го ветивме на нашите деца, на нашите семејства. И секако, живот без институционализирање на криминалците. Тие си имаат свое место.
Затоа: Не ги дигајте во облаци, не ги фалете, не се за фалење. За во затвор се. Зад решетките.
Толку од мене. Тоа е мојот став. Непроменлив.