ДРАГАН МИШЕВ
Првата асоцијација која ми дојде кога го видов поднесокот на новиот премиер Христијан Мицкоски за неговата имотна состојба при стапувањето на новата, долгопосакувана должност, е сликата од поставувањето на знамето на СССР од страна на советските војници на зградата на Рајхстагот во Берлин на крајот од Втората светска војна.
Не, не поради победата на изборите. Туку ради еден детаљ кој го има на оригиналната , неретуширана слика од историскиот настан. Имено, на рацете на едниот од советските војници може да се забележат неколку рачни часовници. Истото го забележала и советскатакоманда, и веднаш им станало јасно како тие часовници се нашле во сопственост на извесниот припадник на Црвената армија… и дале налог сликата (историјата) да се ретушира.
И додека начинот на кој советскиот војник дошол во посед на неколкуте рачни часовници е јасен, останува нејасно како сегашниов премиер на нашата земја, во период додека бил универзитетски професор и асистент на својот татко, со професорска плата успеал, покрај другите „дребулии“, како куќа од 400.000 евра и уметничка слика од 10.000 евра, да одвои скромен дел од околу 52.000 евра за 2 (два) рачни часовници од непозната марка.
Самиот Мицкоски не открива како, а некое посериозно истражување не можеме да очекуваме од новинарите кои, како по обичај за време на владеење на ВМРО-ДПМНЕ, повеќето се прогласуваат за ненадлежни и си наметнуваат самоцензура, не може ни да се очекува.
Тука се присетив кога, пред неколку години (време груево) едно пријателче од вмровска провиниенција, во своите рани дваесетти, се шеташе низ град со скапи часовници, за кои гордо велеше дека ги има неколку дома, подароци од благодарни пациенти за неговиот татко, познат хирург.
И секако, не ми е јасен фетишов кон скапи рачни часовници кај претставници на вмровската владејачка номенклатура. Неодамна, на истиот фетиш падна и омиленото лице на раководството на ВМРО-ДПМНЕ, градоначалникот на Кисела Вода, Орце Ѓорѓиевски, кој беше сликан како наводно носи луксузен швајцарски часовник од познатата марка „Aquatimer Chronograph“, со просечна цена од 7-8.000 евра, зависно од моделот.
Ѓоорѓиевски потоа се правдаше дека часовникот го имал со години наназад, бил подарок од сопругата и цената му била околу 250 евра.
Можеби навистина го добил како подарок од сопругата и можеби навистина чини 250 евра, но ако моделот е реплика на „Aquatimer Chronograph“, основното прашање е како еден висок функционер во државата може да носи часовник кој е лажно изработен и има лажна етикета кога и законски треба да се заштитува оригиналноста на производите.
Овој случај на „тајната врска“ помеѓу членови на раководните структури во ВМРО-ДПМНЕ и скапите рачни часовниоци е како пресликан од оној во 2010 година кога неделникот „Глобус“ на фотографија каде тогашниот директор на Бирото за јавна безбедност во МВР, Љупчо Тодоровски – Радникот тестира квалитет на запленет хероин, го идентификува часовникот што тој го носи на фотографија како моделот на престижниот швајцарски „хабло биг бенг“, кој чини меѓу 18.000 и 25.000 долари. Радникот, и целото негово опкружување во МВР потоа тврдеа дека тој носи фалсификуван рачен часовник, кинеска реплика на престижниот швајцарски бренд и дека (каква коинциденција) и тој бил подарок од пријател, кој го купил од дуќан во Кина. И тука важи истото прашање: како еден висок функционер во државата може да носи часовник кој е фалсификат и се коси со законот за заштита на индустриската сопственост кога самиот тој законски треба да ја заштитува оригиналноста на производите.
Но, се чини дека неодговорените прашања не ги засегаат многу широките народни маси, барем не до толку, за една рецитација на „Заветна“ да не може да ги „ретушира“ во колективната меморија на своите гласачи.
Текстот е личен став на Авторот.
