Математиката на изгладнување во Газа е едноставна. Палестинците не можат да заминат, војната го прекина земјоделството, а Израел го забрани риболовот, па практично секоја калорија што ја јаде неговото население мора да се донесе однадвор, пишува во статија на Гардијан.
Израел знае колку храна е потребна. Со децении го калибрира гладот во Газа, првично пресметувајќи ги пратките за да изврши притисок, а воедно да избегне гладување.
„Идејата е да се стават Палестинците на диета, но не и да умрат од глад“, изјави во 2006 година висок советник на тогашниот премиер Ехуд Олмерт. Израелски суд нареди објавување на документи што ги покажуваат деталите за тие морничави суми две години подоцна, пишува Гардијан.
Когат, израелската агенција што сè уште ги контролира пратките помош за Газа, тогаш пресмета дека на Палестинците им се потребни просечно минимум 2.279 калории по лице дневно, што може да се обезбеди преку 1,836 кг храна.
Денес, хуманитарните организации бараат уште помал минимален оброк: 62.000 метрички тони сува и конзервирана храна за да се задоволат основните потреби за 2,1 милиони луѓе секој месец, или околу 1 кг храна по лице дневно.
Додека Газа западна во глад ова лето, израелските власти различно го негираа постоењето на масовно гладување, тврдеа без докази дека Хамас краде и складира помош или го обвинија гладот за неуспесите во дистрибуцијата на ОН, споделувајќи слики од палети со помош што чекаат да се соберат во рамките на границата.
Д. Т.