Добро утро чаршијо на сите четири страни!

Пишува: Сашо Орданоски

[dropcap]М[/dropcap]инатата недела ја проследивме обесхрабрувачката дискусија околу начинот на кој се одвиваат започнатите реформи во правната сфера: се поднесоа оставки, се најавија нови, слушнавме искажувања за некоординираност на процесите и на експертите, има натпревар помеѓу едни и други групи реформатори, па дури и сомнежи дека постојат „јавни“ и „тајни“ агенди за реформите туркани од (извесни) „центри на моќ“, сѐ до возобновување на теориите за „тефтерчето на Јанкуловска“ кое, наводно, сменило раце, и дека „сѐ е исто, само Него го нема“…

Мене ништо од ова не ме зачудува. Околу приказната за реформите се зафатени некои од најрепрезентативните правни експерти во државата – и тоа не се само овие кои гостуваат по телевизиски емисии – а кога имате такви големини (особено од Куријата на Правниот факултет на УКИМ!), тогаш во „игра“ мора да влезат и нивните суети, историјати, ангажмани, колоритни интереси и карактерни особини. Таа „чорба“, и кога сите имаат најдобри намери, е тешко да се „свари“.

Плус, има уште едно ниво кое јавноста не го гледа: експертите на Европската комисија во Брисел, кои „во позадина“, игнорантски и бирократски како што си знаат, ги „калапат“ реформите, според сопственото кратко памтење дека беа здушни соработници на претходната влада, кога на правната држава во Македонија ѝ се пресуди „доживотна“, без право на жалба!

Работите стануваат уште покомпликувани кога во процесот недостасува политичко лидерство. Актуелната постава во Министерството за правда, кое е надлежно за овој дел од реформите во државата, е со „куси пантолони“ во однос на општествено-политичките и стручни капацитети на ангажираниве експерти. И тоа не би било несовладлив проблем доколку постои политички авторитет и желба процесот да се води со сигурна рака и со визија за тоа каде се сака да се стигне.

Во случајов, во Министерството не само што недостасува лидерство со визија, туку, од деталите што ги слушнавме низ јавните експертски искази, немаме дури ни менаџерски капацитет за продуктивна организација на работата. На здравје.

Следствено, „топката“ се префрла едно ниво погоре: на што се надеваше г. Али Ахмети кога ги предлагаше некои од своите министерски решенија за оваа Влада? Намерно сакаше да ги закочи процесите во важни ресори или си мислеше, како што го убедуваше г. Груевски, дека новава влада секако кратко ќе трае и дека, по локалните избори, пак ќе се прегрнат за братски да си владеат како во минатите десетина години?

А потоа и г. Зоран Заев: кога ги прифаќаше кадровските решенија на Али – не само владините, туку и некои од градоначалнициве на ДУИ, од кои на секој пристоен демократ може коса на глава да му се крене – мислеше дека приказната за „Живот за сите!“ е толку моќна, што не е ни важно кој е квалитетот на луѓето кои треба да раководат со процесите тој живот навистина и да пристигне?

Во вакви ситуации, како и со оглед на тоа дека станува збор за, веројатно, најважната општествено-политичка реформа во овој миг во Македонија, се наѕираат три можности за некаква интервенција: да се распуштат советодавните тела и целата реформа да се истера без нив, со внатрешните капацитети со кои располага Владата (плус поединечен и прецизиран ангажман на експерти од надвор); да се „отпушти“ министерот за правда кој нема ниту менаџерски капацитет, ниту лидерска визија, за водење на овој важен и деликатен процес; или самиот премиер да се стави на чело на тие реформи, директно, со седење на состаноци по работните групи, барем додека не се „откочи“ овој заглавен процес.

Која варијанта и да се одбере, работата се чини итна. Ова „добро утро чаршијо на сите четири страни“ нема да даде посакуван резултат. Ако, воопшто, сме согласни за тоа што е „посакувано“ во овие реформи.

Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 12 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.