пишува: Сашо Орданоски
[dropcap]Е[/dropcap]дна посета на Хојт Ји на Србија – направи тотален хаос на тамошната внатрешно-политичка сцена! Два-три дена по средбата, претседателот Вучиќ уште не смислил како да ги опише разговорите во јавноста (иако неговите ликвидаторски медиуми веќе отворија неколку истребувачки пропагандни војни наоколу); Ивица Дачиќ, министерот за надворешни работи (и кафеанско пеење) на Србија, во свој стил, со избрани зборови на потценување и потсмев, јавно го изнавреди високиот американски дипломат; потпретседателката на тамошната влада, Зорана Михајловиќ, која со Ји ја имаше најопуштената и најпријателска средба за време на неговата посета, од српските радикали и од српските националисти (кои седат во владата на Србија), како и од големата проруска сцена во Белград, веќе е прогласена за национален предавник и за „резервен играч на САД во Белград“; премиерката Брнабиќ протоколарно се смешка… А Милорад Додик од Република Српска порача дека американскиот дипломат ја нема поддршката на американскиот народ! Ух, колку ми звучи познато…
А Хојт Ји, во суштина, посетата ја искористи за на Србија да ѝ го објасни простиот закон на физиката во политиката: „Можете да седите на две столици, но не во исто време!“… Можете да имате врски со Русија, сите ги имаме – им порача Ји на српските политичари – но, ако искрено сакате да влезете во ЕУ и да се интегрирате во западниот развиен свет, тогаш за тоа мора да потрошите многу повеќе ресурси, енергија и време, во сите неопходни реформи. „За САД е важно Европа да биде мирна, стабилна и просперитетна. Нашата безбедност е поврзана, како и нашата економија, и заради тоа сакаме да учествуваме во тој процес (на дијалогот со Косово).“ Итн.
Така говореше Хојт Ји. Сега во Белград.
Слично говореше Хојт Ји пред година-две и во Скопје. Овдека наиде на политички курнази со „тапи“ уши. Нивниот епилог е познат.
Од тоа „македонско сценарио“ – да паднеш во процепот кога сакаш истовремено да седиш на две столчиња – се плаши Вучиќ. Тој е копија на Груевски, само во српско мега-издание: во Србија потенцијалите и за големи постигања и за предизвикувања катастрофи се неспоредливо поголеми од оние во Македонија. Овдека деспотите, на крајот, може да завршат и како тажни креатури кои бараат спас во „длабински анализи“ на поразите; таму може да се случи да одговараат и за воени злосторства. Тоа е така, бидејќи Србија е уште една балканска земја „изгубена во преводот“, растргната помеѓу минатото и иднината, помеѓу Истокот и Западот, помеѓу традицијата и модерноста… Вучиќ е сето тоа заедно, во двеметарско издание!
Мојата теза е дека Србија во моментов е Македонија во, отприлика, 2013 година. Уште се во првото полувреме на натпреварот, имаат уште измени за правење, па пауза меѓу двете полувремиња, па второ полувреме, па можни продолженија – кај нас шутиравме и пенали за да го поразиме тимот што долги години победуваше со местење на натпреварите. Ќе има таму уште многу непредвидливи перипетии.
Но, целата оваа српско-американска епизода ме потсети на нешто друго, на слична тема: не би се изненадил ако македонскиот претседател Иванов реши да не ги прифати дипломатските акредитиви на Хојт Ји за нов американски амбасадор во Скопје, следната година. Претпоставувам дека ќе има во тоа, на заминување, една мала лична сатисфакција за Иванов, кому ушите уште би морало да му се црвени по последните средби со овој Американец.
Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 11 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.