ДРАГАН МИШЕВ
Долги години наназад, откако паметам, чествувањето на Илинден беше проследено со емитување на антологиското остварување на македонската филмографија, играниот филм „Републиката во пламен“на националната телевизија.
Традицијата продолжува и оваа година. Но, оваа година има и една нова, дополнителна содржина, која не го опфаќа само историскиот аспект. Оваа година републиката е и буквално во пламен.
И додека некои се борат со огнената стихија, која не само што причинува непроценлива материјална и еколошка штета, туку, за жал, одзема и човечки животи, некои се сликаат. Во разни пози, најчесто селфи, илити самослик.
Додека Македонија гори, премиерот Христијан Мицкоски се слика. Тој на својот фејсбук профил, во стилот на највлијателните инфлуенсерки, со широка насмевка споделува селфи фотографија со свои обожавателки, откако неговите пратеници и оние од коалицијата која ја предводи одбија да изгласаат амандман кој ќе овозможи парично да бидат наградени пожарникарите, војниците и полицајците кои по цена на својот живот и здравје, голтајќи чад додека деноноќно се борат со огнената стихија за да може премиерот да си прави селфиња, покажувајќи ја својата колекција од хронометри по цена на пристојно противпожарно возило. Секако, на борците со стихијата по ваквата неправда не им падна на памет да се откажат од гаснењето пожари, како што тоа патриотски го најави министерката за финансии Гордана Димитриеска-Кочоска дека ќе си замине од позицијата министер ако и ги намалат функционерските 78% од плата,
Ерозијата на морал при „прославата“ (попрво би рекол сквернавењето) на Илинден дополнително може да се согледа и од бесрамното сликање со граѓание ( оние најверни поддржувачи кои смеат да се доближат до „светите“ владини функционер), додека не се пуштаат парите од скенираните сметки,а наместо тоа, поради укинатите субвенции пристигнуваат астрономски сметки за струја, најавеното покачување на плати годинава нема да има, а најверојатно и колективните договори ќе одат во аут, додека тивко и затскриено секојдневно растат цените на производите во маркетите, со ребалансот на Буџетот се скратени средствата за здравството и студентите, за некако да се подмитат пензионерите, но со двојно помало покачување на пензиите од ветеното пред избори, се крати и финансиската поддршка за домашните компании додека истовремено, владата на ВМРО -ДПМНЕ рабoти со полна пареа за олигарсите, најавувајќи дека ќе го разгледа барањето за укинување на неделата како неработен ден и планира да го намали данокот за најбогатите компании по средбата на Мицкоски со првиот човек на Спопанската комора кога безмалку премиерот на нашата земја не му седна в скут на Азески, откако овој го остави да виси со раката во воздух по невозвратениот поздрав.
Но затоа, задскриен зад толпата присутни членови и смпатизери, кои во екот на пожари го пречекаа лидерот со шпалир од запалени факели, и живиот ѕид од вмровски и коалициски функционери, минситри, заменици, секретари, директори, членови на управни одбори, во 25-минутниот говор на Мечкин камен, кој повеќе наликуваше на предизборен митинг, отколку на прослава на големиот македонски празник, во обид да се претстави себе си како човек кој одлучува во државата, наспроти видеото на кое е в о улога на слеп послушник на Азески, откако со пола уста повика на обединување, својата божемна сила ја покажа со жестоки напади врз опозицијата со веќе излитените и илјада пати повторуваните флоскули.
А дека уште е време комитско, се виде во предвечерјето на илинденскиот коњички марш, кога на комитата одговорен за возниот парк непознати сторители му ги украле коњите, откако овој заспал на должност. Толку цврсто спиел, што коњокрадците успеале коњите да ги натоварат на возило и да си заминат. За среќа, истите беа пронајдени како мирно пасат во парк во Кавадарци, со што паднаа во вода шпекулациите дека коњите ги украл минатогодишниот комита во обид, другарот Вардарски, од завист дека оваа година нема да може да јава со комитската коњица. Истиот, не можејќи да поднесе што не е дел од овогодинешниот спектакуларен настан, според извори запознаени со душевната траума што ја чувствува несудениот коњаник, тој тргнал јужно по Вардар и стигнал до Паљури (не Паљурци) во соседна Грција, откако го згрешил патот, па наместо десно за Кукуш, свртел лево.
Текстот е личен став на авторот
