„Ударната тупаница на меѓународната заедница … тоа е невладината организација ЦИВИЛ и Џабир Дерала … главниот играч на меѓународната заедница … главниот оперативец … за реализација на сите проекти … поврзани со смената или политичкото пензионирање на Никола Груевски, значи, тој Џабир Дерала … есента 2015 година го нацрта целото сценарио што може да се случи во Република Македонија во изминатите две години … Повторувам, ништо не е случајно! Сѐ е добро испланирано, креирано и спроведено.“ (Васко Ефтов, 22 октомври 2017)
Јас веројатно и заслужувам толку простор, па нека е тоа и во една дилетантска емисија како оваа на Ефтов, но тој секако не заслужува јас да го цитирам, ниту да му посветам толку внимание, но ова и онака не е рафал за Ефтов.
Овој рафал е упатен кон глупоста, злото и ароганцијата на една машинерија. Таа што крадеше, понижуваше, тепаше, затвораше, спроведуваше терор. Да. Тоа е машинеријата која наметнуваше „украинско сценарио“, да предизвика етничко-верски судир, да убие пратеници. Сега тоа се очајни остатоци, партали од машинерија, осомничена за криминал, корупција, изборни кражби, а нема да ме зачуди наскоро да се докажат и серија убиства со политичко-криминални мотиви.
Се изначитав и се изнаслушав сѐ и сешто за себе. Курир, Република и останати курири со години ломотат дека сум ударна тупаница (интересна коинциденција со вокабуларот на Ефтов) на СДСМ, на Реформистите, на западната завера против Македонија… За себе слушнав и дека сум великоалбански националист, а „доказ“ за тоа беше дека ги бранам правата на хомосексуалците. Бев и предавник на Албанците, според некои „велики“ албански интелектуалци. Сител, Канал 5 и останати тревници, тотали и пропаднати „обавештајци“ и уште попропаднати политичари со години во хор повторуваат дека сум грчки, американски, германски шпион и платеник. Јанкуловска на прес конференција во која ги бранеше фантомите во Избирачкиот список кажа дека манипулирам со јавноста и дека ќе бидам земен на одговорност! Другарчето на Груевски, осудено и недолежано за измама, украде скен од мојата лична карта (знам од каде и како) и ја објави на интернет… Ете, тие. Одеа дотаму и во нивните крчми „уз виски, бадеми и егзотични животни“ фантазираа дека СДСМ, а сега и Реформаторите се моја продолжена рака. И други работи фантазираа… Гревчиња. Па таман Џемс Бонд, Мата Хари, Душан Попов и Бетмен да бев истовремено, немаше да бидам толку опасен.
По сѐ ова, до денешен ден, по речиси три децении на јавната сцена, не можам да си одговорам на две прашања. Зошто ваквите „креативни“ ликови не ми се јавуваат директно, пред да прават онакви акробации во етерот или по весниците и интернет просторот? Се плашат или нешто друго е во прашање? Ај, ова некако и можам да го одговорам со некаква доза на сигурност: непрофесионалност, мрза, примораност да следат диктати од несмасните полит-комесари, страв од мене, а можеби и комплекси. Но, секако ми е енигма второто прашање: Дали веруваат во тоа што го зборуваат и дали воопшто се слушаат себе си додека зборуваат? Или се замаени од алуминиум?
Едно е сигурно. Јас не сум единствениот кој урива грди режими. Тоа се граѓанките и граѓаните, храброста и слободарството. Тие градат, тие уриваат. И јас гордо чекорев и ќе чекорам со сите нив, секогаш кога некој ќе се дрзне да ни ја краде слободата. Ништо поедноставно од тоа.