Недела е ден за перење (оти ефтина струја), чистење, одење во храм, дружење со најблиските, прошетка на чист воздух, по можност негде подалеку од загаденото Скопје… Недела е ден кога нема место за политика!
Одиме по ред. Станувам сабајле (конечно без да ме извади од памет алармот за да ме разбуди за на работа), гледам на ѕидниот часовник дека е 12 часот. Станувам, се облекувам набрзина, мијам лице, заби, за косата немам време да ја средам и трчам на автобуска да го фатам автобусот оти ќе ми почнат фудбалските натпревари.
Стигам во кладилница и гледам речиси нема никој, се чудам што се случува. Си велам можеби се во храм пред да дојдат во вистинскиот „храм“ каде што сите „верници“ од сите религии заедно се молиме да фатиме на спортска.
По крако време сфаќам дека јас сум подранил, оти се сменило времето, еден час поназад. Нејсе, си нарачувам кафе (во кладилница е најевтино) и почнувам со длабинска анализа, чиниш го анализирам писмото на Мијалков упатено до Мицкоски.
По кратко време почнува да се полни кладилницата, граѓани од сите слоеви, најчесто посиромашни или оние кои останаа речиси без пари на крај од месецот…
Прв случај: Додека чекам да уплатам ливче, пред мене стои човек со филџан кафе во рака и брза да уплати во живо, и додека гледа на телевизорот дали падна некој гол, кафето почна да го меша со пенкало наместо со лажица. Го потчукнувам по рамо да го освестам дека со пенкало го меша шеќерот, ме погледнува и низ блага насмевка ми вели: „Не ми остана памет веќе. Ми требаат пари. Ова е единствениот легален начин најбрзо да дојдам до пари“… Со среќа му велам, и се вратив на масата да си го допијам кафето.
Втор случај: Дечкото наместо да куца уплата за 100 денари тој искуцал уплата 1000 денари. Типот што уплати му се насмевна и му вели: „Стави за 100 а не 1000 денари, немам јас толку пари за уплата. Дечкото веднаш си ја поправа грешката и му се извинува, а овој му возвраќа: „Ти дечко си добар да се вработиш во Влада, таму често прават „грешки“ и со повеќе нули и за тоа никој не одговара“, цела кладилница почнува да се смее, веројатно од мака!
Трет случај: Додека привршував со кафето и спортската анализата, на соседната маса седат (според нивниот разговор), еден побогат господин, негов пријател и социјален случај. Дебатираат за тоа кој ќе победи на „Ел-Класико“ и колку пари да стави (сингл) дека Барса ќе ги победи Реал Мадрид. Додека трае дебатата, богатиот господин нарача некоја пијачка од 1.800 денари. Во истиот момент социјалецот му покажува чек дека прима социлајна помош од околу 2.000 денари, за цел месец да живее со семејството. Господинот го погледна и му вели: „Eте, нема да пијам една пијачка, еве ти 2.000 денари и оди си дома однеси леб за децата“…
Си замина социјалецот, си заминав и јас.
Доволно е човек да отиде до кладилница и ќе слушне или види што им недостасува на граѓаните, со кои проблеми се соочуваат, како живеат, имаат ли доволно пари да го истераат месецот, (ќе) дојде ли навистина живот за сите…