Иако кај нас не се споменува тоа прашање, да го наречеме „итлаијанскиот модел“, сепк да го отвориме. Кој гарантира дека на бегалците од Африка сместени на северот на Албанија нема да им здодее чекањето (кое веќе сега, веднаш, може лесно да се предвиди како повеќедецениско) и тие да се обидат самите да се опробаат во некакво барање на својата среќа, излегувајќи од оваа земја?
Второто прашање е врзано за зголемените санкции што пред се САД ќе ги воведат кон империјалистичката политика на Путин. Она што е најавено за Србија, земја која преку својот лидер Вучиќ ужива во фактот дека може да го имитира титовското лавирање меѓу блоковите, сега ефектуирано како паѓање во енергетска блокада е прежешко и за нас, иако ние немаме никаква јавна анализа каде би се нашле во неповолниот развој на настаните кон нашиот северен сосед. Немаме од небрежност или од незнаење. Нашите министри и премиерот се уште се без индукција и дедукција на таа материја?!
Значи, да појасниме – Сербја оди кон можна енергетска катастрофа. Знаете веќе дека се најавија како неминовни американски санкции за Нафтената индустрија на Србија (НИС) која е во доминатно руско сопствениѓтво (56 отсто). Ова сопсствеништво е типично колонијално настапување на Путин што тој го доби додека Вучиќ се фалеше дека добива евтини енергенти. Всушност, евтини енергенти добиваше руската фирма во Србија која им ја продаваше на своите домаќини и тоа е битно за да се свати американскиот став, кој, за чудо, не сакаше да го прифати американскиот амбасадорр Хил во оваа земја!
„Тоа ни отвора проблеми со нашите руски пријатели, од политички до се останато“, рече Вучиќ во гостувањето на проруската тв „Информер“. Објасни дека Србија мора да го реши проблемот со сопствеништвото на НИС-от до крајот на февруари и дека до тогаш земјата има доволно резерви за да нема паника на бензинските пумпи.
Најкусо што може да се објасни е дека или Белград треба да најде решение да ја врати сопственоста над Нафтената индустрија или санкциите се неминовни како дел од најновиот удар кој се задава на руската економија.
Колку што може да се свати од коментарите на претседателот Вучиќ, Србија нема толку пари дури и ако Русија се согласи на таков дил. Се работи за милијарди долари кои едноставно фалбаџијата ги нема а кои би требало веднаш да се намират, на што Вашингтон посебно ќе внимава.
Тука има многу „ама“ дури и ако тие пари се најдат во презадолжената Србија! Путин може да каже „њет“ за таква зделка. Кој сака да продава нешто што му носи профит, но и заради што тој го градел Турскиот тек прекуи кого доставува енергенти во Бугарија а од таму и кон Србија и Унгарија и веројатно БиХ. Тоа не е само некаква зделка во која тој би добил некакви моментални пари што нему не му значат толку ако види што губи на геостратешки план, особено сега, после пресекувањето на укаринската цевка за извоз на гас во Словачка и Молдавија.
И одново, ако Путин го прифати тој чин големо е прашање по која цена тогаш би извезувал енергенти кон Србија, бидејќи тоа до сега и не беше партнерски однос, туку само извоз (дотур) во сопствена индустрија на Балканот.
Вучиќ не само што нема решение, туку и нема назнака каде би ја насочил тактиката за преговори со Москва, во време кога од таму нема никаков повик. Јасно е дека треба да оди на прослава на Денот на победата (9 Мај), додека САД тврдо дадоа само два месеци до конечно решение и тоа во ситуација кога Москва не мрднува ни со прст да разјаснува некакви свои мислења и ставови. Вучиќ оди по патека полна со жар. А знаеме дека тој проблеми во мигот има преку глава и за нив и без прашањето на НИС го фаќа паника…
Македонија може да биде некаква патемна жртви ако Путин реши да ја промени својата вкупна извозна енергертска политика кон Источна Европа а тоа би не закачило и нас, пишува Љубомир Костовски во анализата „2025: Без право на повторно влечење“ објавена на 15 јануари 2025 година.
Текстот е личен став на авторот
