пишува МИЛАН БАНОВ
Да, освен за врхушката на ВМРО-ДПМНЕ која толку силно посакуваше да не добиеме датум за отпочнување преговори за влез во Европската Унија, па денес очигледно ликува и слави, останатиот (нормалниот) дел од Македонија со разочараност што се граничи со тага ја доживеа одлуката на Европскиот совет. И тој дел, соочен со фактот за долгото патување низ неправдата, несомнено, веќе е на работ да загуби секаква надеж дека некогаш ќе станеме дел од европското семејство. Но.
Иако, барем според мене, германскиот филозоф на надежта Ернст Блох не заслужува особено внимание и не може да се нареди во онаа плејада мислители врз чии премиси се изградени погледите на светот, сепак, поводно, би можела да се парафразира суштината на неговото учење. Рекол: надежта е ирационална како сознание, недофатлива и езотерична, но не и рационална како потреба и без неа, бездруго, се губи и смислата на натамошното опстојување. Се разбира, ништо ново и непознато, но без сомнение апсолутно точно.
Свесен сум дека „чукам на отворен врата“, меѓутоа и по овој неуспех, ако сакате и пораз, имам потреба и натаму да се надевам и верувам во поинакви македонски ситуации. И таа надеж ја темелам врз вербата во нас самите, верба која нема да ги препознава оние варвари што виреат во нас и ни оставаат простор за „бегство во слободата“.
Сакам да верувам во Ерос, не во Танатос, кој, безмилосно рационален и сурово прагматичен, години наназад ни произведе сиромаштија и беда, неморал и лицемерство, кукавичлук и злоба, лоши луѓе и времиња, недостоинственост и безнадежност, тага и очај, бесчестие и омраза… Создаде автономен македонски Левијатан, кој со големите зборови или лаги, сеедно, ги прикриваше малите или дури и никакви резултати и притоа лакомо ги голташе вредностите на животот и постоењето, обидувајќи се конечно и без остаток да ја урне и последната надеж на беспомошните суштества.
Да, сакам да верувам дека силно ќе му се спротивставиме и дека големите зборови ќе станат макар и мали конкретни нешта, зошто, напросто, тука и сега постои верба и препотопска желба да ја оствариме целта. Црното да го претвориме во бело. Зборот во дело. Неспособноста во знаење. Очајот во оптимизам. Тагата во радост. Хипокризијата да ја пресечеме со остар меч, кој како Екскалибур извира од отворените срца. Неморалот и „новите вредности“ да ги победиме со чест, достоинство и добра мисла.
Да, имам потреба да се надевам дека Македонија, која во својот развој не успеа да ја елиминира тегобноста на живуркањето, во иднина ќе внесе попастелни бои и тонови во сегашното сивило. Се разбира, знам колку тоа тешко и колку во моментов се чини нереално, ако се има предвид очекуваната брана што несомнено ја поставуваат и ќе ја поставуваат тие што денес се радуваат на недобивањето датум за преговори, но независно од нивната претпоставена упорност, своите „вредности“ да ги истакнат над животот, верувам во моќта на човекот, во македонскиот граѓанин, кој покрај потребата има и сила да ги смени нештата.
Според тоа, сигурен сум, тој нема да остане рамнодушен на измами и флоскули, на грабежи, корупција, криминал, мафии, на негово планско осиромашување, на беда, бесперспективност и недостоинственост. И, затоа ќе бара и ќе се бори за спокојна, сигурна и достоинствена Македонија, ќе бара не големи зборови, туку големи дела, ќе бара цел, а не средство, ќе бара да се умее, да се може, да се знае, да се има: ќе бара овој несомнен пораз да се претвори во победа.
Конечнo, ќе ја бара вербата на светиот апостол Павле до Коринтјаните, спротивставена на непожелната и одвишна стварност, ќе бара да ја сака и да ѝ се радува на оваа земја, за која сè уште има шанси.