пишува: САШО ОРДАНОСКИ
Трогателно е бугарското неснаоѓање со Македонија.
Откако неверојатно детално и енергично ја упропастија историската можност да станат патрони на македонскиот евро-интегративен пат, од сега, па до вечноста; откако со месеци, во огнен дипломатско-политички бараж, ги истураат сите потиснати минатовековни фрустрации врз главите на вчудовидената ововековна македонска јавност (која, дувајќи на историската балканска маштеница, никогаш и немала навика на соседите од исток да гледа со големо пријателство); откако, без око да им трепне, го „потрошија“ трпението и идеолошко-политичката флексибилност на човекот-гума-другàрче Заев (кој, кога ќе ја заврши политичката кариера овде, ќе замине во мисионерска посредничка мисија за изнаоѓање компромис помеѓу популациите на најотровните видови на кобрите и оние на зелените мамби во Конго, бивша Киншаса); откако помислија дека ќе останеме импресионирани од еден провинциски политички провокатор како Каракачанов, но и од компулсивно-опсесивните навреди во квази-европските „бели ракавици“ на Захариева и Џамбаски… Значи, откако се сетија да направат сè во корист на сопствената – и наша – регионална штета, сега се скандализираат од некои реакции во македонската јавност во врска со гестот на Вучиќ да ѝ помогне со неколку илјади вакцини на Македонија во оваа мизерија со пандемијава.
Демек – а-хааа! – на Србија во Македонија се гледа со многу поголемо пријателство, отколку во случајот со Бугарија! Бугарскиот евро-пратеник Џамбаски дури тврди дека кон Вучиќ во Македонија се негува „култ на личноста“, дури и пошироко од светогледот на Српче Богдановиќ.
О-кеј, можеби треба одредено дообјаснување за Џамбаски и другарите…
Кога, во светот на овдешниот соседски етно-национализам, би ги поедноставиле работите до најпростите составни делови – што е опасен метод, бидејќи реалниот живот е многу, многу покомпликуван од простиот збир на елементарните составни делови! – македонскиот просрпски сентимент (таму каде што го има) се темели врз југословенскиот суспектен однос кон иредентистичките намери на Албанците, истовремено кога на Бугарите се гледа како на некои кои го негираат македонското етничко потекло, а радо би се согласиле и на етно-територијална трампа со македонскиот запад, под услов да се зачува „коридорот“ кон „светоста на Охрид“.
(Добро, де, може на ова да се додадат уште сто нијанси и толкувања, ама идејата е описот да не стане цело енциклопедиско тесто од 100 страници – за што секако ќе се погрижат коментарите на Фејсбук и под овој текст!)
Очигледно, Бугарите имаат потешкотии – за разлика од Американците, на пример – да разберат дека единствената, мирнодопска, расположлива опција за поштедување на Македонија (и на Балканот) од проверката на демократската, унитарна функционалност на погоре опишаните варијабили во државата е – (Северна) Македонија во Европската Унија.
Следствено, тие што го спречуваат тој европски контекст за Македонија, работат и на краток и на среден и на долг рок против нејзиниот опстанок. Релативно просто.
Се разбираме ли сега, господине Џамбаски?
Гледате, ова Вучиќ го знае „од мали нозе“, го има „цицано“ уште додека учеше политика од Шешељ, па кога Бугарија толку евтино, практично бесплатно ќе му ја „сервира“ Македонија на анти-европска тацна, Вучиќ треба да е будала за да не седне во автобус до Табановце и, со една кутија вакцини, да ги зацврсти сите просрпски стереотипи во Македонија.
Вучиќ не само што не е будала, туку е многу опасен во таа своја вештина да изгледа жовијално будалесто, додека крои регионална политика не само подобро од онаа на Бугарија, туку и од самата ЕУ, што им ја дозволува на Бугарите оваа анти-европска балканска авантура.
Плус, како додаток на целиот тој „евро-бугарски луксуз“, Заев и нема што друго да прави, освен – пригодно понизно, братски – да се појави на Табановце и да го изгушка Вучиќ, кој ужива во својата супериорност во актуелниот балкански однос на силите, така женерозно овозможен од, имено, Бугарија.
Тоа се вика: Од Софија, со љубов, виа Табановце! Трогателно.
Сите права се задржани. ЛИНК: Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста. Текстот е личен став на Авторот.