пишува: Сашо Орданоски
[dropcap]К[/dropcap]ако и мнозинството гледачи на синоќешниот ракометен натпревар на Македонија со Чешка, и јас доживеав прединфарктна состојба во последните три-четири минути од играта. Среќа, мојата килажа, со оглед на телесната „амбалажа“ со која располагам, не дозволува, кога паѓам во несвест, да се повредам, инаку ќе завршев најмалку со некој прелом и набиени ребра… После малку си поплакав, додека го лепев далечинското од телевизорот; па го шутнав кучето да спие на тераса и да им прави друштво на уште триесетина шутнати кучиња на терасите по околните згради (го вратив назад за 5 минути, кога ме облеа студена пот и заради самата помисла на оние од Анима Мунди!), искарав некое од децата заради нефрленото ѓубре што го прерипнуваат два дена од пред врата, на нервна база намачкав четири парчиња леб со ајвар и ги слупав со прилепско биено сирење (со што нагло ставив крај на упорната, долготрајна, исцрпувачка дводневна диета), за на крајот да почнам да си ги масирам слепоочниците за да не фатам канцерогена гангрена на нервниот систем. Среќа за жена ми што не се погоди во околина, инаку како бев наакан и бесен, сто посто ќе ме шутнеше да спијам на тераса. Е, не, басми ќе ѝ предев!
Па, мислам, како е можно да доминираш на натпреварот во 50 минути од играта, а потоа да се „стопиш“ за 5-6 минути, за на крајот и да загубиш?! И ова да ти се случува редовно, во секој спорт во кој имаш некаква меѓународна шанса, со децении наназад?! Тоа мора да има врска со работи кои ги надминуваат само техничките, тактичките и физичките елементи во спортот, со провидението на среќата или со заговорот на сите спортски судии во светот против нашиот неизмерен спортски талент…
И има.
„Ни недостигаше карактер за да победиме“, изјави по натпреварот еден од нашите ракометари, Филип Миркуловски. Точно така.
Малку луѓе разбираат што, всушност, претставува карактерот. Неговата проценка кај другите најчесто ја мешаат со тоа како некој се однесува – дали е љубезен, весел, меланхоличен, мрзелив или срамежлив, на пример. Но, карактерот е многу повеќе и подлабоко од надворешните особини на некого, бидејќи е втемелен врз внатрешните морални вредности што некој ги поседува, тој идентитетски темел на личноста. На пример, можете да бидете весел (особина), но нечесен (вредност); или мрзелив (особина), но праведен (вредност); или срамежлив (особина), но храбар (вредност)… Можете да се венчате со некого и по три недели познанство, доколку се вљубите во неговите или нејзините особини; но, препорачливо е да „поодите“ со кандидатот барем некоја година, за да му го дознаете карактерот. (Да не навлегувам, сега, во ласцивните прашања за должината на имотните листови, за должината/ширината на одредени еластични екстремитети и другите предбрачни дребулии…)
Со други зборови, вредностите на нечиј карактер произлегуваат од трајните верувања, од базичните општествени концепти за тоа што е добро или лошо, лага или вистина, правда или неправда… На тие вредности, на склопот што ја сочинува културната матрица во твојата заедница, почнуваш да се учиш, а потоа и да ги споделуваш, уште од деновите кога, таму некаде, се одвикнуваш од мајчиното млеко.
Значи, кога Миркуловски ќе изјави дека „ни недостигаше карактер за да победиме“, тоа не се однесува (само) на практичното однесување на нашите ракометни репрезентативци на теренот онаа вечер со Чесите… Туку, пресудно, во драматичните моменти на натпреварот, се однесува на тоа дали верувале („дали имале муда“, што би се рекло) дека можат да победат, пред да им се затресат колената во пресрет на можноста од пораз! За тоа во спортот – како и во животот – не помагаат бајачки и астролози, па ниту феноменалните тактички тренерски или исцрпувачките физички подготовки, туку цврстината на карактерот што се гради уште таму негде, на часовите по физичко воспитување во трето одделение основно училиште.
Затоа, кога малку ми помина лутината некни по ракометот, пригодно на полноќ, го отворив фрижидерот да видам дали останало нешто од онаа пушена, диетална сланинка што ја криев зад теглите со џем и малиџано… Нема!? Ја изеле?! Па, со кои бескарактерни стрвни дечишта јас живеам, ебате!!!
Ма, со ваква младина, никогаш од нас нема да биде европски прваци, во ништо!… А и кучево што ми се плетка низ нозе баш би можело малку на тераса да се олади! Анима, Анима, та преку Мунди!
Преземањето на оваа содржина е дозволено само по 12 часот, на денот на објавувањето. Потоа, важат вообичаените правила според лиценцата Creative Commons 1.0.