Поминавме десет години во дијагностицирање на проблемите во здравството, од долговите на државните клиники, ужасната состојба на болниците пред распаѓање, најголема стапка на смртност на новороденчиња во регионот, дефицитарни лекарства, доктори со сомнителни квалитети, поранешен министер кој промовираше апликации за оперирање, милионски тендери фрлени во вода, сомнителни лекови и медицински материјали, пациенти заглавени во лавиринтите на „нивниот термин“, мито, корупција, Јателе и Тителе, Мирко и Славко…
Далеку од тоа дека верувам во чуда, но искрено се надевав на нешто повеќе, од веќе видените популистички мерки. Линијата на новиот министер д-р Арбен Таравари, ме потстетува на емисиите со „Баба Рада“, само што никој не ги гледа. Ако се точни информациите дека дневно добива околу 7.000 пораки од кои значителен број се прашања поврзани со проблеми со хемороиди и слично, можам само да заклучам дека ниту милиони светлосни години нема да му помогнат на министерот за да одговори на сите. А да не зборуваме за она што навистина му е работа, како министер.
Со сета должна почит кон отвореноста, кон средбите со над триесетина здруженија на пациенти, кон искрената желба да го отвори Министерството и да биде транспарентен при поставувањето нови директори на медициските установи, сепак Таравари е човек кој изминатите години работел и се соочувал со сите проблеми на државната клиника и во здравството, воопшто. Со други зборови, човек кому не му се непознати сите овие проблеми што одново ги констатираме!
Започнавме со смената на директорите, ама некои од нив, кои се голема болка за македонското здравство, изгледа, ќе ги гледаме и понатаму, затоа што нивните корења се толку испреплетени во целата мрежа на корумпираното општество, базирано на капитални промашувања по државното ни (не)здравство, а толку благословени – за нивните сопствени џебови.
Ние веќе знаеме дека здравството ни е тешко болно, како систем. Знаеме дека е поставен на лоши темели, дека е долгорочно неодржлив и секоја година создава огромни дефицити, и материјални и кадровски… Знаеме дека здравјето и човечкиот живот немаат цена, но исто така, знаеме дека своја цена имаат лековите, апаратите, помагалата, образованието, усовршувањето…, сè! Па, ако здравјето и животот немаат јавно истакнати цени, тие може прилично добро да се апроксимираат, со неизбежните трошоци за нивно одржување…
Иако за сите промени мора да се слуша, пред сè, гласот на врвните професионалци, здравствениот систем изгледа нема и не може да го излечат министри – доктори. Колку и да се истакнати во професијата. Зашто, темата не е само медицинска, туку и економско-политичка. И мора да се поправа со длабоки резови, од корен, со „ампутации“ ако треба. Нема никаква корист од постојано дијагностицирање, од утврдување на состојбите и од меѓусебни препукувања. Решението е комплетна реконструкција на системот, која започнува од тоа дека ниту во здравството не поминува лагата од типот дека 2+2=5. Или 6…
Со други зборови, пациентите во Македонија повеќе немаат време за лажни ветувања за бесплатно здравство, преписки по телефон или популистички статуси на Фејсбук, кои колку и да се искрени, на крајот на денот, не ги решаваат нивните проблеми.
Пациентите се тука, денес! Тие чекаат. Континуирано дијагностицирање на нешто веќе утврдено, без определување адекватна терапија, чини животи. Оние животи кои немаат време, а и цена.