Во Кијив се одржа презентација на филм за сексуални злосторства извршени од руските војници во Украина, пренесува Укринформ.
Кога снимате филмови или пишувате за сексуални злосторства, треба да го направите ова токму како што направи тимот на Младинскиот центар на Атлантскиот совет на Украина заедно со Националната академија на Службата за безбедност на Украина и Командата на копнените сили на вооружените сили на Украина. .
Од една страна, деликатно, но, од друга страна, доволно искрено. Без тронка претерување или потценување.
Неодамна во Националниот музеј за историја на Украина во Втората светска војна се одржа презентацијата на филмот „Сексуално насилство на руската армија во Украина“.
Три кратки епизоди – приближно пет случаи на трагични ситуации засновани на реални околности и случаи на силување, испреплетени со меѓународни документи и проверлива статистика за такви злосторства и коментари на војската, кои репродуцираат како и кого злоупотребувале Русите.
Три получасовни епизоди допираат до крајно сложената и драматична историја на сексуалните злосторства, која е веќе преиспитана и делумно документирана, и за која ќе се водат уште многу разговори и дискусии во Украина и во странство. Авторите на филмот се надеваат дека Меѓународниот трибунал е на ред.
Презентацијата на филмот започна со вовед во филмската екипа и заврши со стручна дискусија. Всушност, тогаш се слушнаа коментарите-сведоштвата на војската за првите недели од војната на првата линија на одбраната, пред Ирпин, која се граничи со убава населба со новоизградени куќи. Ноќе, во овие куќи најпрвин можеше да се слушне врескање на жени, а потоа митралези, по што следуваше тишина… Доказ во самиот филм можат да бидат пресретнати телефонски разговори на безбедносните сили, кога окупаторите раскажуваа дека тенкистите силувале 14-годишно девојче и нејзината мајка, а Русинките ги охрабрувале своите сопрузи да силуваат Украинки.
Кого и како го злоупотребувале?
Филмот, и покрај исправноста и воздржаната формулација, дава одговори на речиси сите прашања. И рутински, легални и воени. Понекогаш мислам дека тоа може да биде и извор на легална воена вежба и основа за серија на Нетфликс. И би сакал овој филм да доведе до посакуваниот суд за воените злосторници кои ужасно мачат мажи, жени и деца во 21 век.
Бидејќи ова е првиот проверен филмски разговор за силување, на главните прашања ќе одговориме со вистински цитати од филмот. Кога, како, кој и кого?
Русите почнаа да вршат сексуални злосторства од почетокот на војната. Од самиот почеток, филмот ја раскажува приказната за тоа како во 2015 година, два автомобили на Русите, заедно со милитантите на ДПР, го престигнале автомобилот на позната волонтерка (разговор во прво лице), ја принудиле да застане и ја силувале неа. Два екипажи од орки ја силувале жената (на филмот е прикажана во профил), но момците од воената единица во која одела волонтерката, насетувајќи дека ја нема подолго време, отишле да ја пречекаат … Филмот не дава детали за нејзиното ослободување, но жената, која била силувана, преживеала и продолжува да и помага на војската, а никој од нејзините насилници не се вратил дома. Инаку, Јевхен Рибалко, заменик началникот на воената управа Буча, кој присуствуваше на презентацијата на филмот, кој порано беше градоначалник на Сватове, исто така потврди дека, според неговото искуство, окупаторите прибегнале кон силување од 2014 година.
И покрај драмата, во секоја епизода од филмот, било во средината на филмската нарација или поблиску до крајот, има примери и за вистинското казнување на силувачите и за идејата за неизбежноста на казнувањето.
Според креаторите на филмот, тие почнале да го собираат документарниот материјал веднаш по ослободувањето на населбите во регионот на Кијив. Но, во текот на осум месеци додека работеа на филмот, се појавуваа се повеќе цивилни жртви, а истите злосторства извршени од Русите врз цивили беа откриени во новоослободените области.
Микола Лиашенко, шеф на воената цивилна управа на Буча, каде една третина од заедниците биле под руска окупација, вели дека жените биле фрлени во масовна гробница по силувањето. Тие ги нашле телата скалпирани и со откорнати нокти.
Окупаторите силувале деца, девојчиња и момчиња. Силувале жени и мажи. Ги силувале повредените и мртвите. И тие можеа да го направат тоа како цела единица.
Тие можеа да дојдат во подрумот каде што се криеа жените и да изберат која може да ја силуваат.
Има приказна за тоа како била силувана наставничка по украински јазик и литература. Едноставно затоа што предавала украински јазик и литература.
Жените биле силувани пред очите на нивните деца, девојчињата – пред нивните семејства, како свесен чин на потчинување. Целите единици силувале жени, убивајќи ги нивните мажи ако се обидат да ги заштитат. Потврдени се случаи кога мали девојчиња умреле откако биле силувани. Власта на државата насилник го охрабрува и поддржува таквото однесување.
Постои алгоритам на дејствување на окупаторите. Прво, тие спроведуваат обиколка на дворот. Секогаш вооружени, секогаш со закани. Второ, пак доаѓаат да прашаат или да преземат нешто, а потоа избираат жртва, заканувајќи им се на роднините, децата, родителите и почнуваат со процесот на силување.
Во консолидираните бази на податоци на украинските бранители на човекови права, има над 10.000 флагрантни епизоди на воени злосторства поврзани со насилство.
Се чинеше дека знаевме за овие случаи, но сега тие се слушнаа од владини претставници и бранители на човекови права, така што нема да има сомнежи за нивната автентичност.
Русите се дивјаци кои ги следат практиките на африканските бунтовници
Правилната идеја на документарците е да се вклучат сексуалните злосторства против Украина во светската историја на таквите злосторства (ова беше трета епизода од филмот). Ова е тажно да се признае, но Украинците го доживеаја она што се случи во Мали, Руанда, Конго, Мјанмар, Босна и Херцеговина. Руските убијци кои дојдоа овде со цел „денацификација“ не се ништо подобри од африканските негативци. Денис Муквеге, африкански гинеколог и бранител на човекови права, добитник на Нобеловата награда, кој им помагаше на жените за време на војните во Конго, сега им помага на Украинките.
Токму тој вели дека силувањето не е наменето за задоволување на желбите, туку служи како средство за војна. Ова е доминација, заплашување. Ова е понижување и обид да се парализира отпорот на целата заедница.
Експертите веруваат дека култот на силување е одобрен во руското општество, каде ова злосторство всушност се доживува како нешто нормално. Путин постојано користи метафори за сексуална перверзија во интервјуата. Семејното насилство е во традициите на Русите, а военото насилство за нив е нормална тактика.
Писателката Словенка Дракулич раскажува дека за време на балканските војни имало темни соби за девојки кои биле силувани од српските војници. Тоа го знае и Украина.
Олександр Павличенко, еден од шефовите на украинската Хелсиншка унија за човекови права, осврнувајќи се на поранешниот воен затвореник, раскажува како секоја вечер како за испрашување жените ги земале од подрумот во регионот на Донецк, каде што биле чувани мажи и жени. Утрото биле вратени, а немале траги од сослушување.
Последната епизода од филмот ја содржи приказната за девојка чии родители биле убиени и која била брутално силувана од тројца Руси. Имаше скршеници, повреди и едвај зборуваше во првите денови откако беше ослободена. Ѝ давале хормонски лекови за да ја спречи бременоста, а со неа работел и психолог.
На Велигден, пред да замине од Украина со своите роднини, дошла на лекар, се насмевнала и и подарила ангел. Всушност, казнувањето на виновниците и надежта за најдоброто, и покрај тешките факти, е нишката на Аријадна во овој филм.
Епилог
Овој филм е несомнено добар, како по длабочината на пристапот, така и по целта што ја имаат авторите. Во сите три епизоди, доминантна идеја е Путин да биде изведен пред Меѓународен трибунал за силувачи и организатори на злоупотреба.
Од почетокот до крајот, Јулија Лапутина, министерката за ветерани на Украина, беше со креаторите на филмот и публиката. Исклучително соодветен заклучок на оваа презентација беа нејзините зборови, велејќи дека не треба да дозволиме светот да ја заборави оваа страшна приказна, како што некогаш му дозволивме да го заборават Холодомор. Мора да документираме сè и да сведочиме. И првиот обид беше успешен.
Подготви: Д. Мишев