Така некако звучат изјавите на помалите коалициони партнери во власта, кои во совршен популистички и анти-либерален манир се “загрижени” за идентитетот и историјата. Од оние од кои теоретски треба да се очекува најпрогресивен став, затоа што праксата никогаш и не ја следела теоријата кај нас, има само “сакам да кажам, ама не знам да речам” или наједноставната метафора “седење на две столици”.
И притоа двете столици не се власт или опозиција, туку калкулација или страв. И секогаш се бира калкулацијата. Бидејки на другата страна е стравот, стравот од јасен став, таа децениска болка на македонската политика.
И за разлика од сестринските европски партии, од либерална и зелена провиниенција, кои редовно имаат јасен и концизен став за најтешките прашања, никако тоа да го превземат нашиве локални, кои се чини се согласуваат со прогресивноста и одлучноста на европските колеги само декларативно и појавно. Кога ќе се појават на нивните конгреси. Дома, прогресивноста запира со првиот “судар” со непопуларните одлуки. Храброста е видлива само кога нема потенцијални реперкусии и последици, само тогаш кога е безбедна, по безбедната нетурбулентна позиција.
Но, за што всушност ним или на некој друг, им треба времето, што вака невешто го купуваат? Приказните за македонски превод, достапноста и “можноста” за промени влегуваат во она “невешто” купување време. Особено за директни учесници во ратификувањето и гласањето и на двата договора и на уставните измени; а особено кога сестринските партии го даваат и известувачот за Северна Македонија на ЕУ, тешко дека некој ќе го проголта, наводното непознавање на процесот на отпочнување на преговори и особено кому кој документ е наменет.
Кога ќе го купат сето потребно време, сепак на крајот ќе останат парадокс на политичката сцена. Како и многу други, впрочем, со тоа што овој парадокс е премногу очигледен, затоа што тешко може да се сокрие позади насловот либерално и прогресивно, очигледниот конзервативизам во површното разбирање на политиката, како обичен пазар, во кој што се’ е предмет “на преговори”, а особено прашањата со “најголем влог”. И затоа џабе сето време на овој свет, кога основниот политички светоглед и свест за позицијата е локален и субјективизиран. А, што да се прави со политика без идеја и идеологија, освен да се присвојува.
Текстот е личен став на Авторот.