„Сакате ли да се врату одма у затвор…?“ Вака по излегувањето од затворот во Шутка, пред очите на полицијата, триумфално му се закани убиецот Бобан Илиќ, на новинарот на ТВ 21, оти го прашал дали чувствува грижа на совест за убиството на малиот Алмир. (За жал, реакција и осуда за заканите не видов ниту од ЗНМ, ниту од Владата).
Тие зборови постојано ми одекнуваат во ушите. Да Бобан, сакаме да се вратиш во затвор! Тоа го бараа(т) десетици илјади граѓани и граѓанки кои беа на протестoт пред Владата и стотици илјади, кои не беа во можност физички да присуствуваат.
Демонстрантите извикуваа „Уаааа!“, „Нема правда – нема мир“, „Правда за Алмир“… Тие носеа транспаренти со покажан среден прст, како илустрација на нечовечкото однесување на братот на убиецот, кој по ослободителната пресуда, пред судот во Куманово, на семејството на Алмир и особено, на правната држава, им покажа среден прст!
Дали обвинителката сигурно е горда на преквалификувањето на делото? Дали мирно спие, без грижа на совест, бидејќи смртта на Алмир ја преквалификува во сообраќајна несреќа?
Како пример ќе наведам, доколку во полн автобус, или во полна дискотека, или на Бит-пазар, случајно некој му згазне некому врз нога или несакајќи – го турне, веднаш му се извинува и бара прошка. Но, во овој случај, видовме колку браќата се каат за „сообраќајната незгода“, па мораа со јадење, пиење и со музика, да се „искупат“ за гревот!
Коментарите на социјалните мрежи беа дека протестот бил националистички, дека не требаше да има транспарент со куршум во чело на обвинителот Љубомир Јовевски, дека албанското знаме беше поставено на оградата на Владата…
Не им забележувам на Фејсбук „експертите и активистите“, меѓутоа, не можам да ги сфатам останатите кои знаат дека на секој протест, секогаш има некој индивидуалец или одредена група, што не се придржуваат на правилата и наметнуваат нивни барања и потреби. Организаторите на протестот сепак, беа на највисоко ниво, не потпаднаа под (политичкиот) притисок да говорат само на албански јазик, ризикуваа дури и физички да бидат нападнати, бидејќи им се спротивставија на лицата (патриоти) кои го поставија албанското знаме пред Владата – и побарааа веднаш да го тргнат, цело време ги молеа демонстрантите да се тргнат од просторот наменет за медиуми, за да може новинар(к)ите, камерман(к)ите и фотограф(к)ите, непречено да си ја извршуваат задачата…
Тешката „Грујова капија“ (онаа, пред Владата, која сегашната власт вети дека ќе ја отстрани), сепак, беше затворена и граѓаните повторно протестираа на улица, како во добрите времиња на Шарената револуција! А пред затворената капија имаше поставено полицајци, додека специјалците беа затскриено стационирани, на готовс, со цела воена опрема!
Затворената капија беше „накитена“ со играчки и пораки за правда за Алмир. Браво за генијалните умови, особено за активистите и борците за човекови права и слободи (сега позиционирани во Владата, како специјални или обични советници) на кои им текна – играчките на Алмир и пораките на демонстрантите да ги фрлат во контејнер! Гласот на народот и барањата за правда, завршија во ѓубре! Во најмала рака, тие Пи-Ар генијалци можеа да ги дадат играчките во домовите за деца без родители, во градинките каде што се сместени децата од улица…
Кога правдата завршува во контејнер и кога ѝсе покажува среден прст, тогаш граѓаните правдата ја земаат во свои раце! Да не дозволиме тоа да се случи! Законите, судовите, правната држава…, рационалноста мора да надвладеат!