СОТИР ГАБЕЛОСКИ
Неочекувано долгиот штрајк на просветните работници создаде многу „несакани ефекти“ во неколку други сфери и неповратно се наруши и така разнишаниот општествен баланс.
Најпрво, штрајкот на наставниците дојде како одговор на покачувањето на минималната плата. Да, на сите ние јасно дека просветарите бараат порамнување, изедначување на платите, но обичниот работник вработен во приватно претпријатие кој во април подигна плата од 18 000 денари ова го сфати поинаку. За месец март работникот ќе заработеше 15 500, 16 000 или 17 000 денари плати, но благодарение усвоените измени платата беше повисока. Оваа група од граѓани штрајкот го сфати не само како пораз за нивните деца, туку како напад врз нивната покачена плата.
Вториот напад, како што чинам дека се толкува, е врз флексибилноста на оваа влада. СОНК наиде на прилика и „нападна“ во време на криза да ја злоупотреби флексибилноста на владата. Просветарите не покажаа свест и трпение, а владата си покажа самата на себе зошто нејзината флексибилност да им угоди на сите не функционира. Им попушташ на сите и пак не чиниш.
Продолжениот штрајк предизвика револт и во останатите структури, како што се јавната администрација. Сега сите бараат повисоки плати и заради штрајкот повторно на ефикасноста на институциите не гледа никој со внимание, сега е важна платата. Само платата.
Се создава едно нетрпение меѓу вработените во јавната администрација и просветните работници, згора на тоа се додаваат родителите, а единствено трпат учениците.
На крајот, дел од наставниците ги наведуваат платите и патните трошоци на пратениците и носителите на јавни функции. Доколку навистина ова е протест против тоа јас и верувам сите што ќе ја прочитаат колумната би застанале рамо до рамо и би протестирале. Но не, ова е користење на еден исклучителен момент за да се добие нешто повеќе. Исклучителен момент кој опфаќа двегодишна здравствена криза, енергетска криза и скорешно создадена безбедносна и економска криза како последица на војната во Украина.
Ова веќе прераснува во директен напад врз учениците и целиот образовен систем, но се’ уште има простор за вразумување, односно прекин на штрајкот и рестарт на образованието.
Текстот е личен став на Авторот