Пред неколку дена се најдов на свечената академија по повод годишнината на Словенските просветители Св. Кирил и Методиј, во големата сала на Македонската Филхармонија. Велам се најдов, затоа што отидов да го следам концертот на пијанистот Дино Имери, на чијашто најава не пишуваше дека е дел од свечената манифестација ( слободно проверете на Фб. страницата на пијанистот).
Влеговме во салата, и одеднаш почнаа да влегуваат луѓе со одори ( членови на МАНУ), министри, заменици, поглавари на МПЦ, професори, и премиерот Зоран Заев, и Анѓушев, и уште неколку други. И мал број студенти. Тогаш сфатив дека всушност настапот на пијанистот е дел од манифестацијата, и да ви кажам право, ми се расипа расположението бидејќи навистина сакав да уживам во неговиот настап, само во неговиот настап, затоа што сметам дека Дино Имери набргу ќе го надмине Трпчевски. Ако го следите, ќе ви биде јасно зошто мислам така.
Но, веќе бевме седнати и немаше веќе назад. Не присуствувам на свечени манифестации од таков тип, не од непочитување кон ликовите и делата на која било дејност, туку единствено заради долгите досадни наменски говори во кои нема што многу суштинско освен славење на – во овој случај словото, но уште повеќе на достигнувањата на УКИМ и заслугите на поединци за истите, како и во секоја слична свечена манифестација. Уште повеќе не сакам да бидам на едно место со сите тие јавни личности, затоа што тоа не е мојот свет, иако тој свет управува со мојот, и животите на сите нас.
Започна првиот дел на манифестацијата, со хорска ( слаба) изведба на химната на Република Македонија, и сите станаа од своите места за да и оддадат почит на химната, и во себе да ја пеат. Како што е редот, станав и јас, тоа е химната на мојата земја. Како што ќе станев и на изведбите на химните на секоја друга земја, од почит. Но, не пеев. Ниту во себе. Не почувствував некаква поврзаност, моја, лична, интимна, не ме тргона, не ми пролазеа морници или што и да треба да предизвика една композиција наменета за тебе и за сите што живеат во иста земја. Ако ја анализираме текстуално, таа е наменета само за еден етникум, и се спомнуваат народни херои од само еден етникум, во мултинационална земја, и ја слави Крушевската Република. Текстот претрпел неколку промени од првичната верзија, во којашто недостасувал еден или два од хероите што се спомнуваат во конечната, сегашна верзија којашто е усвоена во 1991 година. Музичкиот дел ( вокалната линија, оркестарскиот аранжман и формата) се веќе застарени, дури и по музичка форма е обична рефренска фраза, ако може така да се нарече. Сува композиција, којашто не предизвикува ништо друго освен задолжителна почит.
Да се вратам на текстуалниот дел, којшто во иднина неминовно ќе отпадне, од едноставна причина, незастапеност на сите мачиња и кучиња и други животинки што живеат во Република Македонија. Впрочем, не мора да има текст, кај ќе не собере сите?! Сметам дека кога ќе дојде време за менување на Уставот па потоа (неминовно) и на химната, ќе бидеме ставени пред сериозен предизвик да не се доиспозамразиме меѓусебно, меѓуетнички, и интраетнички. Не знаеме кој што сака во земјава којашто е на половина пат да стане држава.
Ја избрав химната како пример за сериозно менување на општествениот и политичкиот начин на размислување па следствено и делување по демократските начела за коишто некои ги користат и ги простираат (декларативно, секако) како дебела завеса зад која демократијата никако да продише. До еден голем дел од општеството никако да допре свесноста дека еден ден, се надевам наскоро, општеството ќе биде подложено на многу сериозен дискурс, расчленување во секоја ќелија на опстојувањето и обидите да се застане барем на една здрава нога, бидејќи како што стојат работите, воопшто не стоиме, туку висиме.
Тука ќе застанам, за да продолжам со размислувањата кон иднината на нашите деца, на кои им е потребен чист пат кон нивното растење во оваа земја, најмалку, забришан. Со што помалку текстови и редење народни херои за коишто не знаат ништо, затоа што историите си ги пишува секој за себе. На гореспоменатата манифестација од сите присутни, најмалку беа студенти!