Веќе неколку дена сигурно забележувате дека на социјалните мрежи, поточно на Фејсбук, пријателите Албанци си ги менуваат своите вообичаени профилни фотографии и наместо нив, во најголем број ставаат разни репродукции од црн двоглав орел, на црвена површина. Целосната фотографија го претставува албанското знаме. Секако, ќе речете зошто не го нареков „знамето на Република Албанија“, наместо албанско знаме, но малку подолу ќе ви објаснам и зошто.
Во бурата на „високонационална освестеност“ во Македонија (во најголем дел ќе се задржам тука затоа што, нели, Македонија е нашата заедничка држава, и за многумина и татковина и родна земја), од страна на Албанци, Македонци, понешто Срби, ретко Турци, Власи обвиткани (сè уште) во македонска културолошка плацента, Роми со нула национално чувство и со уште помалку чувство за себепромоција и себеоддржување во секој животен аспект, од поново време се повеќе Бугари, и, нека ми простат сите други што нема да ги спомнам (во интерес на времето), се повеќе си пречиме едни на други во смисла на искажувањето на љубовта и гордоста кон националната припадност. Ако се загледаме подлабоко, всушност, се повеќе си пречиме еден на друг интранационално, во добар дел заради егзибиционистичкиот и опортунистички пристап и употреба на националните симболи и ликови, со сезонска намена од страна на одредени политички структури, чии единствени цели се приближување до народната маса со масовна и невкусна употреба на националните симболи, како добар параван и дистракција од нивните вистински акции, интереси и приоритети, добро познати на цела јавност. Овој начин на изразување на национални чувства е многу присутен во нашето општество, посебно пред празниците што одбележуваат важни датуми на историски случувања на еден или друг народ, со прилично зајакната експресија во различни форми, и често иритирачки за многу вкусови. Сепак, ваквите денови не треба да се заборават и да не се одбележуваат, секако, пожелно е ( а се надевам и дека во иднина ќе се оствари оваа моја, и не само моја желба) одбележувањето на важни датуми за националностите во нашата земја, да се одвиваат во насока на високо почитување на историската важност на другиот, со пристојни и културни манифестации, и честитики. За срдечни, ќе треба уште време. И ќе ве замолам љубезно, не плашете се и не замерувајте на денешниве напливи на национални чувства, затоа што ќе поминат со првото сонце по денов.
28 ноември е денот на Албанското знаме, и датира уште од 1443 година, кога за прв пат било подигнато од Ѓерѓ Кастриоти Скендербеу на калето во Круја – Албанија, и се веело 25 години. Во 1912 година, на 28 ноември во Влора (Валона) -Албанија, на повикот на Исмаил Ќемали се собрале највисоките претставници на Албанските покраини: Луиѓ Гуракуќи, Реџеп Пејани, Митхат Фрашери, Јани Минга, Сали Ѓука, Димитер Зографи, Дом Никола Кацори, Леш Носи и многу други. Националното Собрание на Влора ја прогласи независноста на Албанија, и го состави првото Собрание на Албанската држава. За претседател на Собранието и прв претседател на Владата на Албанската држава бил прогласен Исмаил Ќемали. Ова е една телеграфска и површна информација за значењето на денешниот датум, и најверојатно ќе се запрашате зошто е толку важен овој датум за Албанците во Македонија, кога не се државјани на Албанија!?
Ќе се потрудам да бидам кратка во обидот за објаснување на нешто што го објасниле долго и широко многу попаметни и поречити луѓе од мене, а за историските белешки можете да ги најдете ако се потрудите малку, и секако, доколку ве интересираат.
Албанците со своето физичко и културно историско присуство се простираат на речиси сите простори на Балканот. Од Јадранското крајбрежие на Истра па до Јонското и медитеранското во Грција, и да ви откријам, од малку подолу од Белград, почнувајќи од Аранѓеловац па до Охрид и Струга, и во другите соседни држави со висока видливост на присуство и живеење на Албанци. Говориме на ист јазик, во два главни дијалекти со многу поддијалекти според подрачна припадност. Живееме на различни земјени површини што ги нарекуваме и чувствуваме наши држави и родни земји, со три главни верски определби, католичка, исламска и православна, и атеисти во пораст, со една национална традиција и многу попримени традиции со текот на историските превирања на просториве, итн. Црвеното знаме со црниот двоглав орел за нас Албанците е најважниот национален симбол, во смисла на национално единство, и по кое знаме се препознаваме и распознаваме по белиот свет, меѓусебно и од други, и слободно може да се нарече „светиот грал„ на сите Албанци. Чувството кон знамето (и јазикот) ги надминува и најчистите верски чувства, па затоа е позната и максимата на Албанците –„ Верата на Албанците е Албанстовото“.
28 ноември е ден што се повторува неколку пати во историјата на Албанците, како ден на којшто се случиле многу ослободувања.
Нека ни е честит, и да доживее уште многу ослободувања!